Aki x Kei XXVI (1 września)

- Hej, Kasai fajnie, że pytasz co chcą w gratisowym poście, żeby kompletnie to olać i napisać o Akim x Keiu.
- Nie moja wina. Tak się spieszyłam, żeby wyrobić się na dzisiaj, że nie mogłam dłużej czekać na pomysły ;-; Więc wykorzystałam pierwszą prośbę, która pojawiła się już pod postem z okazji 30.000 wejść. Gdybym miała więcej czasu...
- Lub pomyślała o tym wcześniej
- Lub pomyślała o tym wcześniej na pewno bym napisała to, o co mnie prosili. W końcu jeszcze 5.000 wejść i będzie ich aż 40.000 a wtedy napiszę to, co chcą moi fani :D
- Ta, jasne...
-    -.-
Tak czy tak, liczę na to, że początek szkoły nie będzie taki zły. Na pocieszenie, Aki i Kei (chociaż prędzej Kei) wracają do pracy.
P.S dzięki za pomysł Ivane. :3

Niedługo pojawi się kolejna ankieta na blogu. Będzie dotyczyła paringu, o którym chcecie przeczytać z okazji 40.000 wejść(tym razem na serio) Pod tym postem możecie pisać swoje pomysły. Wiem, że na razie są 2 prośby o Love stage, jedna o shizaye i NezumixShion.

 

- Podziwiam twoją wytrwałość - Powiedział Kei, stając koło mnie i podając mi lody waniliowe. Oddychałem ciężko, leżąc na ręczniku. Mniej więcej po raz trzeci podczas tego wyjazdu o mały włos się nie utopiłem. Za każdym razem, gdy nabierałem trochę pewności siebie, pojawiała się większa fala i Kei musiał mnie ratować. O dziwo każdy kolejny raz był mniej przerażający. Za trzecim razem było to tylko oczekiwanie na to, aż Kei mnie wyciągnie.
- Ciągle masz zamiar nauczyć się pływać?
Pokiwałem głową, biorąc od niego lody. Ze względu na moje bezpieczeństwo od teraz nasze ,,lekcje pływania" odbywały się za dnia. Znałem już podstawy, więc aż tak nie wstydziłem się uczyć wśród innych ludzi.
- Wiem, że mnie uratujesz, jak będę się topił.
Kei się uśmiechnął, głaskając mnie po włosach.
- Jak będziesz chciał, będziemy mogli czasem pójść na basen, jak już wrócimy.
- Chętnie - Uśmiechnąłem się szeroko i zacząłem jeść lody. Kei był naprawdę kochany. Wszystko co robił, robił z myślą o mnie. Szkoda tylko, że było tu tyle ludzi, bo nie mogłem nawet się do niego przytulić.
- Wiesz, skoro jutro wracamy do domu, jest coś jeszcze, co chciałbyś zrobić?
Zastanowiłem się chwilę. Przebywanie z Keiem było jedyną rzeczą, jaką tak naprawdę chciałem. Zresztą z tego co wiedziałem, w okolicy nie było nic specjalnie ciekawego.
- Właściwie... chciałbym jeszcze popływać w świetle księżyca...
Kei spojrzał na srebrny, wodoodporny zegarek, który dostał w ramach bonusu od jednej ze swoich klientek. Poczułem ukłucie zazdrości. Wkurzało mnie, gdy dostawał prezenty od dziewczyn, z którymi sypiał. Tym bardziej, że ja nic mu nie mogłem zapewnić. Nie byłem jednak w stanie mu tego powiedzieć.
- Za kilka godzin zajdzie słońce. Jak chcesz możemy nawet zrobić sobie tutaj piknik. Podobno ma być dzisiaj piękny księżyc.
- Brzmi świetnie.
- Dobra, ubieraj się. Pójdziemy coś kupić na wieczór.
Naciągnąłem na siebie spodnie, bluzkę, klapki i wziąłem nasze ręczniki. Kei wziął torbę i poszliśmy do hotelu.
Przed zachodem słońca wszystko było gotowe. Kei kupił picie oraz jedzenie a ja przygotowałem nam kanapki.
- Jesteś gotowy? - Zapytał Kei, pakując ręczniki, bluzę i portfel do plecaka.
- Prawie. Muszę tylko zapakować kanapki - Ostrożnie położyłem dopiero co przygotowane kanapki do piknikowego koszyka, który też kupiliśmy dzisiaj. Przekąski spakowałem już wcześniej a picie zapakował Kei. - Możemy już iść.
Wyszliśmy na plażę akurat wtedy, gdy zrobiło się ciemno.
- Szkoda tylko, że słońce zachodzi z drugiej strony - Rzucił Kei, odwracając się w stronę przeciwną niż morze, patrząc na ostatnie promienie słońca, chowające się za drzewami.
- Ale z okien naszego domu widać wschód słońca - Rzuciłem szybko. Nie chciałem, żeby Kei chociaż przez chwilę myślał, że coś było nieidealne. - Poza tym, będziemy widzieć wschód księżyca. To musi wyglądać pięknie, gdy jego blask odbija się od tafli wody.
Kei się zaśmiał, kręcąc głową.
- Jesteś naprawdę uroczy mały.
Pogłaskał mnie po włosach, zatrzymując się na środku plaży. Wypakował kupioną wcześniej colę i rozłożył ręczniki.
- Może najpierw popływamy, a zjemy dopiero potem?
Pokiwałem głową. Nawet lubiłem pływać. Chociaż lubiłbym je o wiele bardziej, gdybym nie musiał się pokazywać tym samym Keiowi w samych bokserkach.

- Brawo mały, nawet się nie utopiłeś - Zaśmiał się Kei, gdy skończyliśmy lekcje. - Wierzysz, że wracamy już jutro?
- Nie... zastanawiam się, kiedy to minęło.
- Proszę proszę.... kogo my tutaj mamy? Ile to minęło?
Wzdrygnąłem się gwałtownie, słysząc już znajomy głos. Strach, ból i upokorzenie wróciły z mocą wielkiej fali. Nagle poczułem się jeszcze bardziej nago niż do tej pory a moje bokserki stały się przerażająco łatwe do zdarcia.
Kei się odwrócił. Zacisnął pięści a jego spojrzenie zrobiło się zimne. Mimo to, zachował spokój. Bez pośpiechu wyjął swoją bluzę z plecaka i zarzucił ją na moje ramiona.
- Co tam mały? Nie poznajesz starych klientów?
Nie... nie, tylko nie on. Ze wszystkich możliwych ludzi, na jakich mogłem trafić musiał to być akurat Meiji. Ostatnio widziałem go, gdy przed kinem Kei rozwalił mu nos za to, że chciał mnie wykupić na własność.
- Czego chcesz? - Zapytał zimno Kei, stając między mną a nim. Skuliłem się w jego bluzie, starając się udawać, że nie istnieję.
- Przepraszam, ale chyba pomyłka. Nie mówiłem do ciebie.
- No to masz problem, bo mały nie chce z tobą rozmawiać.
- Jak tak, niech sam mi to powie.
Zamknąłem oczy. Tak bardzo chciałem zamienić się w szary, trzęsący się kamień, na który nikt nie zwraca uwagi. Nastąpiła chwila ciszy. Odwróciłem niepewnie głowę, zerkając na nich. Mierzyli się morderczymi spojrzeniami. Przełknąłem ślinę, czując szybsze bicie serca. Kei, niższy o pół głowy od Meijiego i to w samych bokserkach wyglądał znacznie mniej pewnie.
- Zdecydowałeś się na mnie spojrzeć - Powiedział Meiji, zerkając przez ramie Keia. - I co? Wracają wspomnienia? Serce nie zaczęło ci bić szybciej?
Tak, zaczęło... ale z przerażenia. Kei złapał za przód luźnej koszuli mężczyzny.
- Nie radzę ci mnie bić - Powiedział lodowato. - Chyba nie chciałbyś, żeby mały mieszkał sam, jak ty trafisz do więzienia za pobicie?
Ręce Keia się trzęsły, ale powoli go puścił i cofnął się o krok. Podniosłem się z ziemi i stanąłem za Keiem, trzymając się jego ramienia.
- Nawet się ze mną nie przywitasz? Co za rozczarowanie... i to jeszcze po tym wszystkim co nas łączyło?
Zatrząsnąłem się, zaciskając powieki. Nie chciałem, żeby tu był. Nie chciałem go widzieć. Nie chciałem go znać.
Kei wziął głęboki oddech, patrząc na niego morderczo.
- Tak trudno powiedzieć ,,cześć"? Chyba nie masz zajętych ust? Tak jak wtedy, gdy...
- Zamknij się! - Krzyknąłem, dalej ściskając ramie Keia. - Nie mów ani słowa więcej!
- Czyli jednak możesz mówić.
Ręce Keia się trzęsły. Widziałem, jak bardzo ma ochotę go walnąć.
- Chodźmy już... - szepnąłem, patrząc w piasek.
Meiji nic nie powiedział. Stał spokojnie uśmiechając się przerażająco. Czuł satysfakcje z tego, że tak naprawdę nic nie możemy mu zrobić. Jeżeli Kei by go uderzył, mógł trafić do aresztu, a gdyby policja odkryła, jaką profesją się zajmuje, mogłem go nie widzieć przez kilka lat. A ja nie umiałem żyć bez niego.
Kei naciągnął dresowe spodnie na bokserki i złapał swój plecak. Ja wziąłem koszyk i w samej bluzie i kąpielówkach pobiegłem za nim. Meiji ciągle tam stał. Bezczelnie się na mnie gapił.
- Nie bój się, mały - Wyszeptał do mnie Kei, obejmując mnie ramieniem. - Nie pozwolę cię skrzywdzić.
- Kei... ja...
- Przecież wiem, że to nie twoja wina. Zapomnij już o tym.
- Ciągle tam stoi... - Odwróciłem głowę. Meiji nie poruszył się na krok.
- Zignoruj go.
Starałem się stawiać równe kroki, ale tak się trząsłem, że ledwo byłem w stanie ustać na nogach. W końcu dotarliśmy do pokoju. Z każdą chwilą coraz bardziej chciało mi się płakać.
- Co on tutaj robi? - Wyszeptałem, siadając ciężko na łóżku.
- Pewnie sam przyjechał na wakacje. To musi być zbieg okoliczności, nie przejmuj się - Kei pogłaskał mnie po włosach. - Idę wziąć prysznic, a ty się uspokój. I tak zaraz będziemy jechać do domu.
- A... ale...
- Nic ci nie zrobi. Dopilnuję tego, obiecuję.
Podszedł do drzwi łazienki i się zatrzymał. Wahał się przez chwilę.
- Idziesz się kąpać?
- N-nie... poczekam.
Wzruszył ramionami i wszedł do łazienki. Odechciało mi się tych wakacji. Marzyłem już tylko o tym, żeby wrócić do domu.
Ktoś zadzwonił do drzwi. Wzdrygnąłem się gwałtownie, całkowicie się spinając. Przynajmniej dopóki nie usłyszałem głosu zza drzwi.
- Obsługa hotelowa.
Odetchnąłem z ulgą. Zaczynałem mieć paranoję.
- Dzień dobry - Powiedziałem, otwierając drzwi. Pani z obsługi wręczyła mi mały pakunek.
- Co to?
- Prezent od jednego z gości. Kazał przynieść do tego pokoju.
- Dobrze. Dziękuję...
Wziąłem od niej paczkę i zamknąłem za sobą drzwi.
- Kto to był? - Zapytał Kei zza drzwi łazienki.
- Obsługa hotelowa...
- Kto taki? - Wyszedł z łazienki. Miał na sobie tylko dresowe spodnie i właśnie wycierał włosy ręcznikiem. - Co to za paczka?
Wzruszyłem ramionami, otwierając wieko. Spodziewałem się, że może być to od Mejiego, ale nie mogłem się oprzeć, żeby to sprawdzić.
Zaraz pod pokrywką była kartka z napisem ,,Za przeszłe i przyszłe wspomnienia". Przełknąłem ślinę, szykując się na najgorsze.
- Jesteś pewny, że chcesz to otwierać?
Spojrzałem na pudełko. Nie, nie byłem pewny. Właściwie byłem przerażony. Mimo to, zdjąłem karteczkę. Wzdrygnąłem się i upuściłem pudełko. Kilka paczek prezerwatyw wypadło na ziemię.
- Kei...
- Nie przejmuj się tym. To tylko głupi żart.
Obróciłem się do niego i wtuliłem się w jego pierś. Chciało mi się płakać.
- Kei... ja... ja przecież tego nie chciałem. Dlaczego ciągle muszę cierpieć przez jeden, głupi błąd? Tak bardzo chciałbym o tym zapomnieć.
Moim ciałem wstrząsnął szloch. Ile ja bym oddał, żeby to wszystko się nie wydarzyło... chciałem, żeby Kei był moim jedynym...
- Przepraszam - Powiedziałem cicho. - Przepraszam, przepraszam, przepraszam...
- Mały...
- Przepraszam, że wtedy odszedłem. Przepraszam, że teraz musisz znosić to wszystko tylko dlatego, że byłem głupi.
- Przestań płakać, mały. Przecież doskonale wiesz, że to nie jest twoja wina.
- A-ale teraz... i on... nawet wie, w którym pokoju mieszkamy...
- I tak jutro wyjeżdżamy. A jeżeli spróbuje się do ciebie zbliżyć to gorzko tego pożałuje.
- Powiedział, że cię pozwie, jeżeli go pobijesz... a wtedy zostanę całkiem sam...
- To... w najgorszym wypadku wrzucimy go do morza i powiemy, że zjadł go kraken.
Prawie chciałem się zaśmiać, ale byłem zbyt przerażony. Cały się trząsłem.
- Posłuchaj mały, ja to wyrzucę, zadzwonię do recepcji, żeby go nie wpuszczali a ty weź prysznic i się uspokój, dobrze?
Pokiwałem głową, wycierając rękawami bluzy łzy, które zakręciły mi się w oczach.
Wziąłem szybki, ciepły prysznic. Cały czas czułem się obserwowany. Bałem się, że Meiji skądś mnie obserwuje, albo nawet nagrywa. Było to idiotyczne, ale nie mogłem pozbyć się paranoi.
Chciałem się jak najszybciej ubrać. Założyłem piżamę i wyszedłem z łazienki. Kei siedział na dywanie koło okna. Rozłożył koło siebie kanapki, przekąski i dwa kieliszki. W ręce trzymał szampana. Serce zabiło mi mocniej a na usta wypełzł uśmiech.
- Skąd masz szampana?
- Pomyślałem, że skoro jutro wracamy to możemy dzisiaj zaszaleć. A skoro nie mogliśmy posiedzieć na plaży, to pomyślałem, że zrobimy sobie piknik tutaj.
Miałem ochotę rzucić mu się na szyję.
- Dzięki, Kei...
Poklepał miejsce koło siebie. Szybko je zająłem, wtulając się w niego.
- Kei... kocham cię.
- Wiem mały, wiem... - Podniósł moją twarz i połączył nasze usta.
- Przepraszam, że... - Chciałem powiedzieć, że przepraszam, że nie był moim jedynym, ale uciszył mnie momentalnie, zatykając pocałunkiem moje usta.

Noc była cudowna. Szampan, jedzenie, podziwianie wschodzącego księżyca, potem... potem coś więcej. Gdyby nie kilkukrotnie dzwoniące głuche telefony całkowicie zapomniałbym o Meijim. Dobrze, że Kei był przy mnie, bo nie wiem, czy sam bym to zniósł.

- I jak? Podobał się wyjazd? - Zapytał Kei, pakując nasze rzeczy. Ledwie mogłem się ruszać, po ostatniej nocy.
- Tak...
- To zbieraj się. Zaraz mamy autobus.
- Kei... a co jeżeli spotkamy Meijiego?
- Rzucimy go na pożarcie krakenowi. Nie martw się, nikt taki jak on nie będzie jeździł autobusami.
- Ale...
- Co będzie to ma być. Będę cię bronił, nie martw się.
Rozciągnąłem się na łóżku i wstałem. Nogi trochę mi się trzęsły, ale byłem w stanie chodzić. Wyszedłem za Keiem i poszliśmy na autobus. Nawet się poświęcił, łamiąc swoją zasadę nie okazywania uczuć w miejscu publicznym i objął mnie ramieniem.
- Cześć mały. Tak mi się wydawało, że będziecie tutaj dzisiaj.
Schowałem się za Keiem, gdy tylko natknęliśmy się na Meijiego. Czy on naprawdę nie miał nic lepszego do roboty niż śledzenie mnie i zamienienie mojego życia w piekło?
- Powiedziałem ci przecież, że masz go zostawić. Czego od niego chcesz?
- Należy do mnie. Moja sprawa, czego od niego chcę.
- Powtórz, że do ciebie należy jeszcze raz a pożałujesz.
- Spróbuj mi coś zrobić. Mały będzie bardzo samotny, kiedy trafisz do paki.
- Jeżeli już chcesz się bawić w zasłanianie się sądem, myślisz, że gwałt i handel ludźmi nie jest karalny?
- Ja się wykupię, a ty? Pobicie, porwanie małoletniego oraz prostytucja.
- Słyszałeś o tym, że trupy nie mogą składać zeznań?
- Nie chcę, żebyś miał kłopoty... - Wyszeptałem zza pleców Keia, nie podnosząc wzroku.
- Hej, mały nie chciałbyś może pójść na kompromis? Mógłbyś przestać sprawiać kłopoty swojemu Keiowi
Wychyliłem się lekko, niepewnie zerkając na niego. Miałem cichą nadzieję, że będę mógł się go pozbyć na stałe. A przy okazji przestać sprawiać Keiowi kłopoty.
- Zatrudnię cię do siebie. Będziesz uczciwie pracował, a nawet dostawał wynagrodzenie. Gdy zarobisz tyle, ile za ciebie zapłaciłem, będziesz wolny i przestanę cię dręczyć. Może być?
Nie zdążyłem nawet naiwnie się zastanowić, gdy Kei szarpnął za przód jego koszuli.
- Nie waż się do niego zbliżać, bo bez względu na konsekwencje, zabiję cię, jasne?
Meiji uśmiechnął się złowieszczo. Zaraz jednak został odepchnięty na bok.
- Idziemy - Powiedział do mnie Kei, łapiąc mnie za rękę i ciągnąc w stronę autobusu. Zerknąłem do siebie. Mężczyzna dalej się uśmiechał. Chyba cieszył go fakt, że się zastanowiłem nad jego propozycją.
- Nawet nie próbuj się zastanawiać nad tym, czy by się u niego nie zatrudnić. Wiesz doskonale, na czym będzie to polegać.
- Na tym samym co ty robisz..?
Kei spojrzał na mnie zimno. Szybko odwróciłem wzrok. Po chwili westchnął i przytulił mnie do siebie.
- Jutro wracasz do pracy?
- Pojutrze. Jutro możemy iść na basen, jak chcesz.
- Gdziekolwiek, bylebym mógł iść z tobą - Szepnąłem, wtulając się w jego pierś.