Cierpliwość IV- Jeden dzień...

*Soichiro*

-Co tam Soichiro? Gdzie się podział twój chłopiec? Dawno nie miałem okazji go zobaczyć.

Taro uśmiechnął się bezczelnie zza lady recepcji gdy tylko przekroczyłem jej próg.

-Pewnie miał dość oglądania twojej gęby, sam chętnie przestałbym tu przychodzić.

Odpowiedziałem rozkładając się na krześle przed nim i wzruszając ramionami.

-Ile mu zostało jeszcze do urodzin? Chyba tylko na to czekałeś przez prawie dwa tygodnie, prawda?

-W sumie... być może. Ale muszę przyznać że chodzenie z kimś to świetna zabawa. O ile dobrze pamiętam to urodziny ma jutro.

-Traktujesz związek z tym dzieciakiem jako rodzaj rozrywki? Naprawdę jesteś bez serca.

Nie zaszczyciłem go swoją odpowiedzą tylko podniosłem kącik ust w lekkim uśmiechu i skocznym krokiem ruszyłem w stronę schodów. Kiedy znalazłem się już w pokoju spotkałem tam Shuna.

-Witaj Soichiro. Żadnych znaków życia od Yuichiego?

-Niestety, sądzisz że znudziło mu się chodzenie ze mną?

Rzuciłem się na łóżko wpatrując się w sufit. Zaraz potem nade mną pojawiła się twarz mojego braciszka.

-Normalni ludzie nie są tacy jak ty. Wydaje mi się że uczucia tego dzieciaka są szczere. A skoro tak, to na pewno nie mógł od tak bez powodu cię zostawić.

Shun był strasznie uroczy kiedy chciał mnie pocieszać. Chwyciłem go za szyję i pociągnąłem ze sobą na łóżko.

-To takie słodkie kiedy martwisz się o mnie! Jesteś taki mądry i tyle wiesz o ludziach!

-Soichiro, mówiłem ci coś o przekraczaniu mojej strefy prywatnej.

Wymknął się od mojego uścisku i ruszył w stronę łazienki.

-To co ja mam zrobić?

Powiedziałem najbardziej bezradnym głosem na jaki było mnie stać patrząc wzrokiem bezdomnego psa. Shunowi nigdy nie udało się temu oprzeć. Wystarczyło krótkie spojrzenie i już był przekonany żeby mi pomóc. Westchnął ciężko i nie patrząc na mnie powiedział.

-Yuichi wspominał chyba że jego rodzina nie jest zachwycona znajomością z tobą. Możliwe że to oni go przytrzymują. Byłeś już tam raz, znasz adres, możesz to sprawdzić.

Rzuciłem się na niego tuląc go od tyłu.

-Jesteś genialny Shun, dziękuję.

Zamiast mnie odepchnąć jak to zwykle robił gdy przekraczałem jego osobistą strefę powiedział cicho.

-Uważaj na siebie. Nie narób sobie kłopotów.

Uśmiechnąłem się tylko i ruszyłem w stronę drzwi. Ignorując Taro na recepcji pobiegłem do domu w którym jakiś czas temu miałem przyjęcie. Bez problemu dotarłem pod drzwi tamtego mieszkania, w których po krótkiej chwili zobaczyłem Aye, siostrę Yuichiego.

-S... Soichiro? Co ty tu robisz?

W jej oczach widziałem niepokój oraz nadzieję. Jakby bała się reakcji jej rodziców, ale jednak mimo wszystko miała nadzieję że przyszedłem żeby się zobaczyć z nią.

-Trochę mi to zajęło, ale zdałem sobie sprawę że zostawiłem tutaj coś bardzo ważnego.

Jej oczy zrobiły się wielkie a na policzkach pojawił się rumieniec. Przełknęła ślinę i niepewnie się odezwała, chcąc się upewnić czy mam na myśli ją.

-Cz... czy mój brat cię odwiedzał? Widziałeś się z nim?

-Twój brat?... A on.. jasne że tak... słodki z jego chłopak.

Blask w jej oczach mówił że nie ma już wątpliwości. Oparła się nonszalancko o framugę drzwi i patrząc na mnie maślanym wzrokiem zapytała.

-Więc.. co takiego ważnego tu zostawiłeś?

-Jest sporo niższy ode mnie, ma blond włosy, zielone oczy i wygląda uroczo gdy się rumieni.

-Soichiro?

Usłyszałem cichy głos dochodzący z głębi mieszkania. Spojrzałem przez ramię otępiałej Aya i zobaczyłem Yuichiego. Niepewnie wyglądał przez drzwi pokoju a jego oczy były czerwone jakby płakał. Uśmiechnąłem się do niego szeroko.

-Soichiro... Soichiro...

Do jego oczu napłynęły kolejne łzy. Wyglądał tak słodko nawet kiedy płakał. Rzucił się w moją stronę i wymijając swoją siostrę rzucił się na mnie.

-Dawno cię nie było, Taro się stęsknił bo nie miał kogo dręczyć.

-Przepraszam Soichiro... zabronili mi się z tobą spotykać i zamknęli mnie w domu. A-a ja... tak bardzo chciałem się z tobą zobaczyć.

Przycisnąłem jego drobne ciało do siebie. Był taki delikatny jakby miał się zaraz rozpaść. Naprawdę zdążyłem się za nim stęsknić. Jednak Aya nie wyczuła dramatyzmu tej chwili..

-Yuichi! Miałeś go nie widywać! A.. a ty... mówiłeś że go nie znasz!

-Nie powiedziałem nic co nie byłoby prawdą.

Wyglądała jakby miała wybuchnąć z wściekłości. W dodatku do jej oczu napłynęły łzy żalu, że wolałem jej brata a nie ją.

-Wybacz, ale muszę już iść. Możesz przekazać rodzicom że twój braciszek opuścił mieszkanie.

Uśmiechnąłem się serdecznie i łapiąc Yuichiego za rękę wyprowadziłem go z mieszkania.

-Przyszedłeś po mnie...

Powiedział gdy tylko znaleźliśmy się na ulicy.

-Jasne że tak, niby czemu miałbym pozwolić ci uciec? Przecież już jutro twoje urodziny, mieliśmy je uczcić.

-...Soichiro?

Spojrzałem na niego, jego ton głosu brzmiał jakby miał się popłakać.

-A- a czy gdybym... nie zrobił tego... dalej byś chciał być ze mną?

Oblał się rumieńcem. Był taki słodki.. rzuciłem się na niego dusząc go do siebie. Nachyliłem się do niego i szepnąłem mu do ucha.

-Akurat na brak seksu ja narzekać nie mogę.

Uśmiechnąłem się do niego kiedy zaczerwienił się jeszcze bardziej.

-Jak możesz mówić takie rzeczy na głos!

-Bo jesteś słodki jak się czerwienisz.

-Przestań tak mówić!

Uśmiechnąłem się szeroko patrząc mu w oczy. Próbował zmusić się do obrażonej miny ale w połączeniu z rumieńcem na jego policzkach jego mina była przeurocza. Złapałem go za rękę i zaciągnąłem w drogę do domu. '

-Czy Shun będzie w domu?

Zapytał cicho kiedy zbliżaliśmy się do agencji.

-Wydaje mi się że tak, ale nie sądzę żeby nam w czymkolwiek przeszkadzał. W razie czego, możemy poprosić żeby został u Kazuo. Od kiedy Kei się wyprowadził ma on pokój na własność.

Kiedy dochodziliśmy już na miejsce był już wieczór.

-Yuichi? Czyli jednak nie porzuciłeś Soichiro.. jestem pod wrażeniem.

Powiedział Taro gdy tylko nas dostrzegł. Yuichi chciał go zignorować bo przyśpieszył tempa.

-Yuichi to nie ładnie tak ignorować ludzi.

Powiedziałem obejmując go i powstrzymując przed wyjściem. Robił się tak uroczo czerwony za każdym razem gdy Taro go irytował.

-Widzisz Yuichi, twój kochanek jest chociaż dobrze wychowany. Pomijając fakt że uwielbia molestować chłopców w twoim wieku. W sumie nie dziwię się że nie chciałeś tu przychodzić.

-T..to nie tak że nie chciałem. Zresztą nieważne... choć Soichiro, idziemy.

-Nie zostaniecie na dłużej?... Aaa.. no tak.. przecież macie lepsze rzeczy do roboty.

-Żebyś wiedział że mamy..

uśmiechnąłem się tylko z satysfakcją przyglądając się zawstydzonej twarzy mojego chłopaka i zaciągnąłem go w stronę pokoi. Gdy się tam znaleźliśmy usiadł na łóżko rozpinając koszulę. Szczęśliwie Shuna nie było w pokoju.

-O ile się nie mylę masz urodziny jutro, prawda?

-T..tak, ale... jestem już prawie dorosły.

Wiem że już dzisiaj mogłem bez obaw się z nim przespać, ale droczenie się z nim było zabawne. Postanowiłem to przeciągnąć jeszcze jeden dzień.

-Nie chciałbyś chyba żebym miał kłopoty, prawda?

Usiadłem przy nim patrząc mu w oczy obolałym wzrokiem. Zrobił się tak uroczo czerwony, odwracając wzrok. Nie mogłem się oprzeć i rzuciłem się na niego przyduszając do materaca. Wtedy usłyszałem otwierające się drzwi.

-Cześć Soichiro, witaj Yuichi.

-W-witaj Shun...

Powiedział chłopak pode mną prawie szeptem, kiedy mój brat wszedł do pokoju.

-Więc to dzisiaj są twoje urodziny?

-N-nie. Dopiero jutro...

Yuichi robił się coraz bardziej i bardziej uroczy, kiedy się rumienił. W tym czasie Shun wziął kilka rzeczy z szafki i ubrania i ruszył w stronę wyjścia. Już w drzwiach odwrócił się i powiedział.

-W razie czego będę nocował u Kazuo.

Uśmiechnąłem się do niego szeroko.

-Dzięki Shun.

Potem wyszedł.

-Twój brat nigdy nie okazuje uczuć.

-Taki jego charakter, słodki no nie?

-Dla ciebie wszystko jest słodkie, prawda?

Z lekko oburzoną miną odwrócił twarz. On naprawdę był uroczy. Chwyciłem go za podbródek odwracając jego twarz w moją stronę. Chwilę potem pocałowałem go namiętnie. Poczułem jak kurczowo chwyta przód mojej koszuli, zaraz potem puściłem go i odsunąłem się od niego patrząc w jego załzawione oczy. Objąłem jego delikatne ciało kładąc się obok niego.

-Soichiro... chciałbym żeby moje urodziny były już teraz.