Zajączek LXI - Zrozumienie

 

Na pożegnanie dziadek Tochiego wręczył mu kilka saszetek z nasionami oraz torebki z herbatą. Miałem wrażenie, że mrugnął do niego porozumiewawczo, ale mogło mi się tylko wydawać. Potem ruszyliśmy w drogę powrotną do domu Tochiego.

- Twój dziadek jest miły... - Powiedziałem, przerywając ciszę panującą w samochodzie.

- Wiem. Od zawsze lubiłem spędzać z nim czas. Szkoda, że tak rzadko tu przyjeżdżam.

- Może nie powinienem tu przyjeżdżać? Nie widzieliście się od lat, nie powinienem przeszkadzać wam w spotkaniu.

- Daj spokój zajączku. Jasne, dawno nie widziałem się z dziadkiem, ale cieszę się, że cię poznał. Może nie byłoby drugiej takiej okazji. Nie wiadomo jak długo tu zostaniemy, a bardzo mi zależało, żeby cię poznał.

Uśmiechnął się i delikatnie ścisnął moją rękę. Odwróciłem zaczerwienioną twarz w stronę okna.

- Hej Tochi… Czy gdyby Rei się nie pojawił, wróciłbyś tu kiedyś?

Wzruszył ramionami - Nie mam pojęcia. Prawdopodobnie nie.

- I nie tęskniłbyś za rodziną? Rodzeństwem? Rodzicami? Chociaż dziadkiem?

- Widzisz, że nie mam zbyt dobrych relacji z moją rodziną. Za dziadkiem tęskniłem, jasne. Ale w ten sposób było wszystko o wiele prostsze.

- Jak tak możesz? Rozumiem, że nie dogadujesz się z rodziną, ale fakt faktem, że są oni najbliższymi dla ciebie osobami.

Tochi zerknął na mnie z czymś, co można uznać za pobłażanie.

- Wiem, że dla ciebie zajączku rodzina jest naprawdę ważna. Nie wyobrażasz sobie życia bez rodzeństwa, bo są oni ci bliżsi niż ktokolwiek inny. Zwłaszcza dlatego, że w świecie bogactwa i dostatku nie wiedziałeś nigdy, czy możesz komukolwiek ufać. Ale moja rodzina nie była dla mnie tak bliska. To trochę tak, jak ciebie potraktowali twoi rodzice. Tylko, że w moim przypadku było tak ze strony całej rodziny. Rozumiesz mnie zajączku? Naprawdę kocham dziadka, ale gdybym go chociaż raz odwiedził, moja rodzina z pewnością by się o tym dowiedziała i zaciągnęliby mnie z powrotem do domu. A wierz mi zajączku, byłbym fatalnym prawnikiem.

Tochi uśmiechnął się łagodnie. Chciał chyba rozładować napiętą atmosferę. Nie odpowiedziałem mu uśmiechem. Nie rozumiałem, jak można od tak porzucić swoją rodzinę. Co prawda to, co Tochi powiedział miało sens, ale gdyby naprawdę mu zależało znalazłby sposób, żeby spotkać się z dziadkiem, tak jak mi udaje się zatrzymać przy sobie zarówno Tochiego jak i moją rodzinę.

Objął mnie ramieniem. Nic nie powiedział. Było to dla niego rzadkością. Chyba chciał, żebym w spokoju przemyślał jego zachowanie. Oparłem się o jego piersi, z lekkim rumieńcem.

W czasie drogi kilkukrotnie rzucałem spojrzenia w jego stronę. W ostatnim czasie tak wiele się działo... zbyt wiele. Tochi był kimś innym, niż myślałem na początku. Starałem się tym nie przejmować, ale nie mogłem wyrzucić z głowy faktu, że osoba, którą pokochałem jest tak naprawdę kimś zupełnie innym. Wróciliśmy pod dom. Limuzyna wolno wjechała piaszczystą dróżką pod samą willę. Spojrzałem na wspaniałą posiadłość. Dlaczego zwykły, ubogi leśniczy, którego pokochałem musiał mieszkać akurat tutaj? Stokrotnie bardziej wolałem, żeby został najzwyczajniejszym leśniczym.

  Kolacja, składająca się z lekkostrawnych kanapek z kawiorem oraz czerwonego wina minęła w podobnej atmosferze jak obiad. Tym razem jednak Tochi odpowiadał na wszystkie pytania, które mi zadawali. Chyba nie chciał, żebym czuł się jeszcze bardziej nieswojo.

- Mamy do ciebie pytanie, Usagi - Zaczęła matka Tochiego - Do ciebie - Zlustrowała swojego syna zimnym spojrzeniem - Przygotować ci osobny pokój, czy wolisz spać w jednym pokoju z Tochim? - Powiedziała to spokojnie, beznamiętnie, jakby pytała, czy smakował mi obiad, a nie czy będę spać w jednym łóżku z innym facetem. Usiadłem jeszcze sztywniej niż do tej pory, a czerwoną twarz opuściłem tak nisko, jak byłem w stanie. Całe szczęście, nie musiałem odpowiadać. Rei wtrącił się, zanim Tochi zdążył to zrobić.

- Chyba będzie lepiej, jak będą spać w jednym pokoju. Były pokój Tochiego jest pusty i nikt z niego nie korzysta, ale są tam jeszcze łóżka z czasów, gdy dzieliliśmy ten pokój.

Podniosłem spojrzenie na Reia. Nie byłem pewny, czy to na pewno ta sama osoba, którą znam. Od kiedy robił on cokolwiek dla innych? On jednak wydawał się nie przejmować, albo nie zauważać mojego spojrzenia. Rodzicie Tochiego tylko pokiwali głowami. Niezbyt się przejęli tym, że będziemy spać w jednym pokoju. Właściwie nikt się tym nie przejął. Ile Rei im powiedział? Czyżby wiedzieli, że już spałem z Tochim? Miałem wielką nadzieję, że nie.

Wziąłem szybki prysznic w dużej łazience, połączonej z pokojem Tochiego. O dziwo, on nawet nie próbował się do mnie dobierać. Nie wszedł ze mną do łazienki, właściwie nawet się nie odzywał. To nie tak, że byliśmy pokłóceni, ale... jakoś żaden z nas nie przerywał panującej między nami ciszy. Miałem nadzieję, że wszystko się poprawi, gdy tylko wrócimy do niego.

- Wolna łazienka - Powiedziałem spokojnie, wchodząc do pokoju i wycierając włosy ręcznikiem. Tochi podziękował, zajmując moje miejsce. Położyłem się na jednoosobowym łóżku, z daleka od okna. Drugie znajdowało się tuż przy nim. Zacząłem czytać książkę, którą wziąłem z domu. Skończyłem, gdy Tochi skończył się myć i sam położył się do łóżka. Po kilku minutach światła w całym domu były już pozagaszane. Przez chwilę starałem się zasnąć, ale jakoś mi to nie wychodziło. Chciałem wszystko wyjaśnić z Tochim, ale wciąż nie rozumiałem, jak mógł tak postąpić. Pal licho, że przez cały ten czas uważałem go za kogoś innego. Po prostu... za każdym razem, gdy myślałem o tym, jak potraktował swoją rodzinę widzę przed oczami moje rodzeństwo. Może to dlatego tak ciężko mi było to zaakceptować? Co ja gadam, na pewno dlatego. Teraz musiałem tylko zrozumieć, że moja rodzina i rodzina Tochiego to zupełnie co innego. Jasne, schematy bogatych rodzin zawsze były podobne, ale ja w miałem przynajmniej wspierające mnie rodzeństwo i rodziców, który przynajmniej udawali, że im na mnie zależy. Żyłem w przekonaniu, że mam wszystko. Tochi tego nie miał. Dlatego opuścił dom... chciał mieć cokolwiek oprócz pogardliwych spojrzeń jego najbliższych.

- Tochi... śpisz? - Zapytałem cicho.

- Jeszcze nie. Coś się stało? - Jego głos jak zawsze był spokojny, jednak inny niż ten, który słyszałem jak byliśmy u niego czy u mnie.

- Chyba... - zacząłem cicho, chowając twarz w poduszkę - Chyba zaczynam rozumieć.

Odpowiedziały mi kroki, zbliżające się w moją stronę. Chwilę potem Tochi przysiadł na skraju mojego łóżka.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę.

Wyszeptał głosem, przepełnionym czułością. Kamień spadł mi z serca, że znowu zachowywał się normalnie. A jeszcze bardziej, że nie musiałem nic więcej dodawać.  Zmusiłem się, żeby usiąść, głównie po to, żebym ponownie mógł poczuć słodki smak jego ust i ciepły dotyk.