Zajączek LXXIX - Rodzinka

No cześć ^ ^ Z uwagi na to, że ostatnio znacznie częściej wdaję się w rozmowy w komentarzach(co w sumie bardzo mnie cieszy) postanowiłam przypomnieć o kilku rzeczach.
Zdarza się, że ktoś napisze z pytaniem kiedy będą nowe posty i tak dalej. Tak, notki(zazwyczaj) pojawiają się w każdą sobotę.
- Ta.. zazwyczaj. Zazwyczaj to pojawiają się w niedzielę albo poniedziałek. To prawie święto jak wstawiasz coś na czas.
Ale ponieważ zdarzają mi się opóźnienia, przypominam, że na moim fp zawsze wstawiam informacje o tym kiedy pojawia się nowa nota. Czy zwykła czy np. gratisowy post z jakiejś okazji.
https://www.facebook.com/HistorieYaoi?fref=ts
- Czy zwyczajnie nie chce ci się pisać i wstawiasz z tygodniowym opóźnieniem.
Możesz się zamknąć? Próbuję pisać.
Jak macie do mnie jakieś pytania, a nie chce wam się codziennie patrzeć czy odpisałam na komentarz możecie pisać do mnie na fp, wstawiać posty lub wysyłać maile na maile na adres: : katsumii.kasai@gmail.com
To chyba wszystko. Miłego czytania :D


- Oh... no proszę. Kogo my tu mamy... - Usłyszałem z otchłani snu głos Tochiego. Znaczy... brzmiał jak głos Tochiego, ale... nie do końca - Czyż to nie jest nasz zajączek? Wygląda tak uroczo, kiedy śpi.
- Tak, wygląda - Odezwał się drugi głos Tochiego. - Ale nie przypominam sobie, żeby był to ,,nasz" zajączek.
- Nie wiesz braciszku, że należy się dzielić z rodzeństwem?
- Akurat nie nim, więc trzymaj się z daleka.
- Pff... przychodzisz sobie nagle ni stąd ni zowąd i zachowujesz się jakby nic się nie stało? Zwłaszcza po tym, jak wyjechałeś bez słowa.
- Sprowadza mnie tu tylko i wyłącznie konieczność... - Wzdrygnąłem się gwałtownie, gdy podparcie, na którym leżałem, gwałtownie zniknęło. Spojrzałem w górę, na Tochiego, który trzymał drzwi od samochodu, na których jeszcze przed chwilą leżałem.
- No cześć. Tęskniłeś?
Przetarłem oczy i ponownie spojrzałem na chłopaka. Dopiero teraz udało mi się dostrzec, że to nie jest Tochi.
- Niespecjalnie...
Odpiąłem pasy i spojrzałem przed siebie. Byliśmy już pod domem Tochiego. Kilkadziesiąt metrów za nami znajdowała się brama wjazdowa.
- Wielka szkoda. A już myślałem, że coś między nami jest.
Nim Rei zdążył powiedzieć coś jeszcze, albo coś zrobić, Tochi złapał go za koszulę i odciągnął na bok.
- Lepiej uważaj...
- Bo co? Pobijesz mnie?
Westchnąłem ciężko i wyszedłem z samochodu. Wolałem być w pobliżu, na wypadek, gdyby mieli znowu zacząć się bić. Jednak równomierny stukot dwóch par obcasów odwrócił ich uwagę skuteczniej niż ja mógłbym.
- Tochi... co tutaj robisz? - Odezwały się dwa beznamiętne głosy, niespecjalnie zaskoczone.
- Cóóż... widzicie... - Zaczął, ale Mei i Su, ubrane w koronkowe, błękitne sukienki do kolan mu przerwały.
- Czyżby miało to jakiś związek z... - Powidziała jedna z nich, patrząc na mnie znacząco.
- Usagim? - Dokończyła druga, żeby wspomóc siostrę. - Zrobiliście trochę zamieszania.
- Nic dziwnego, że macie teraz kłopoty.
- Rodzice na pewno się ucieszą z waszego powrotu.
- Ale dzisiaj niestety dzisiaj ich nie ma.
- Wrócą za kilka dni.
- W dodatku my też nie możemy się dzisiaj wami zająć.
- Wybieramy się na kameralne przyjęcie.
- Wrócimy rano.
Dostrzegłem w oczach Tochiego prawie niezauważalny błysk. O nie! Nie mam zamiaru robić ,,tego" w domu jego rodziny.
- A... m-może... możemy iść z wami? - Wtrąciłem się gwałtownie. Nie byłem pewny, czy tego chce, ale przynajmniej byłem pewny, czego stanowczo nie chcę. Mei i Su zerknęły po sobie a potem spojrzały na nas. Ich uśmiechy wyglądały na szczere. Sam prawie mógłbym uwierzyć, że są takie są.
- Oczywiście, że możecie.
- Może być całkiem...
- Ciekawie - Dokończyła za siostrę któraś z nich. Tochi nie wyglądał na zachwyconego tym pomysłem, ale zachował tą uwagę dla siebie.
- Zgadzam sie z zajączkiem - Podjął Rei, obejmując mnie za szyję. - Wynajdziemy ci jakieś bardziej odpowiednie rzeczy. Pewnie akurat nie masz przy sobie ubrań na przyjęcie, co?
- N-no nie... ale...
- To ustalone. Idźcie się odświerzyć. Wyjeżdżamy za godzinę. Aha, Tochi, pewnie będziesz czuł się usatysfakcjonowany faktem, że rodzice wyjechali głównie po to, żeby nie pokazywać się nikomu na oczy po twoim występie. Który notabene nam też nie przyniósł chluby.
- Nie robiłem tego dla was, tylko dla zajączka.
- Chłopcy, wystarczy już tego - Odezwała się któraś z sióstr.
- Tochi, Usagi zanieście swoje rzeczy do pokoju. Za godzine jedziemy.


- Co ci odbiło? - Tochi położył moje i swoje bagaże na ziemi i usiadł na krześle przy biurku. - Wiesz doskonale, że to nie może się dobrze skończyć.
Skrzyżowałem ręce na piersi i odwróciłem głowę w bok.
- Chciałem uniknąc głupich insynuacji z ich strony - Wymamrotałem, siadając na krześle przy toaletce i odwróciłem się w stronę lustra. W jego odbiciu widziałem Tochiego, patrzącego mi przez nie w oczy.
- Nie wiem czy chcesz to robić.
- Dlaczego niby nie?
- Zwyczajnie mi zaufaj. Nie jest to grupa, z którą chciałbyś udać się na przyjęcie.
Odchyliłem się na krześle, patrząc na Tochiego do góry nogami. Jego ndopiekuńczość robiła się nieco męcząca. Wiem, że zadawanie się z Reiem było dla mnie niebezpieczne, ale kiedy Tochi był przy mnie niczego się nie bałem. I tak by mnie chronił, nawet gdybym nie chciał.
- Daj spokój, jestem już znudzony ciągłym siedzeniem w domu. Od wieków nie byłem na przyjęciu. Ostatnio prawie nie wychodzimy z domu. Chcę spotkać innych ludzi. Posłuchać muzyki, porozmawiać z kimś... kimś...
- Kimś kto nie jest mną? - Zapytał ze stoickim spokojem, jakby nie przejął się tym, jak naprawdę się tym przejął.
- Nie mów tego takim tonem. Po prostu... tak to jest. Ludzie nie spędzają ze sobą całego czasu. Potem zaczyna robić się to męczące...
- Męczy cię czas spędzony ze mną?
Odwróciłem się gwałtownie, żeby ostro zareagować na to, co powiedział Tochi. Zaskoczyło mnie to, że on uśmiechał się delikatnie, opierając się o ścianę przy łóżku
- Drwisz sobie ze mnie?
Nie odpowiedział. Patrzył na mnie spokojnie się uśmiechając, jakbym to ja miał to wiedzieć, a nie on.
- Głupek z ciebie. Dlaczego nie chcesz, żebyśmy jechali?
- Po prostu wiem, że nie będziesz się tam dobrze bawił.
- Skąd możesz to wiedzieć? Może akurat będę się doskonale bawił?
- Uwierz mi, że nie.
Powstrzymałem się od ostentacyjnego, głośnego westchnięcia. Postanowiłem spróbować zmienić taktykę.
- Nawet jeżeli nie będę się dobrze bawił - Podjąłem po chwili. - To przecież mogę wrócić. W końcu co może mi się stać na kameralnym przyjęciu?
- Obawiam się, że to może być coś znacznie bardziej niebezpiecznego, niż niewinne przyjęcie kameralne.
Uśmiechnąłem się tak uroczo, jak tylko mogłem. Co nie było trudne, bo całe życie musiałem udawać, że się uśmiecham.
- Przy tobie przecież nic mi nie grozi - Przechyliłem niego głowę i zamknąłem oczy, uśmiechając się szeroko. Odczekałem kilka chwil i już miałem zamiar spojrzeć na Tochiego, kiedy nagle poczułem delikatny pocałunek. Miałem ochotę odskoczyć, ale złapał mnie za ramiona.
- Powinieneś uważać z takimi sztuczkami, zajączku. Nawet nie wiesz jak uroczo wtedy wyglądasz.
Odwróciłem twarz, która zaczęła piec nieznośnie. Dlaczego on zawsze musiał sie tak zachowywać? Nawet moje najsprytniejsze zarywki dla niego było niczym. Ale postanowiłem tym razem wykorzystać tą sytuacje.
- Więc nie masz już nic przeciwko temu, żebyśmy tam poszli?
- Nie podoba mi się to w najmniejszym stopniu - Powiedział spokojnie, opierając dłonie na kolanach i pochylając się nade mną. - Ale skoro ci zależy to jestem skłonny się zgodzić.
Postanowiłem zatrzymać dla siebie uwagę, że właściwie to wcale nie musiałem pytać go o zgodę na cokolwiek. Cieszyłem się,że w końcu spędzę trochę czasu z ludźmi.