Lekcja LI - Lekcja rodzinnych powiązań.

Cóż... szczęśliwego pierwszego kwietnia? xD
****

- Dzień dobry - Blask bijący od senseia niemal oślepiał, gdy stanął w drzwiach z tacą pełną jedzenia. Przymknąłem oczy, wciąż zbyt zaspany, żeby na niego patrzeć.

- Wiesz, że nie musisz mi przynosić śniadania do łóżka? Do jadalni dałbym radę dojść - Podniosłem się, jednak nie miałem siły, by całkowicie usiąść. Oparłem się o kość ogonową, bo siedzenie sprawiało mi trochę bólu.

- Kolejna lekcja. Jak kochanek przynosi ci śniadanie do łóżka i mówi "dzień dobry" wypadałoby odpowiedzieć tym samym.

- Dzień dobry - powiedziałem, przewracając oczami. - Nie musisz mi przynosić śniadania do łóżka, wiesz?

- Może i nie muszę, ale chce. Taka nagroda dla dobrego ucznia - Usiadł przy mnie na łóżku. Na tacy były dwa duże kubki kakao i talerz z bułkami z samym masłem, które kiedyś już jedliśmy.

- Smacznego - Wziął jedną z bułek i zamoczył w kubku.

- Smacznego. Dzięki.

- Wiesz, po seksie zawsze warto zjeść coś odżywczego. Dla zregenerowania sił.

- Uważasz, że bułka z masłem, mleko i słodkie kakao jest odżywcze? - Zapytałem, unoszą pytająco brwi, z lekkim rozbawieniem.

- Cóż... nie jestem dietetykiem. Nigdy też nie byłem dobry z biologii. Ale moja babcia zawsze mówiła: jeżeli coś jest dobre, nie może zaszkodzić.

Prawie się zakrztusiłem ze śmiechu, gdy usłyszałem tak niedorzeczne zdanie.

- Naprawdę?

- No tak... ty nigdy nie słyszałeś takich rzeczy od dziadków? Wiesz... gdy dzieciaki dorastają, rodzice zaczynają tęsknić za czasem, gdy te były dziećmi i kiedy znów mają dzieci, zaczynają się ekscytować i chcą dla nich jak najlepiej. Znaczy... w teorii.

- Nie... z dziadkami mam średni kontakt. Rodzice rzadko mieli dla nich czas, a i oni nie są zbyt towarzyscy. - Sensei uśmiechnął się tylko i spuścił wzrok. Znowu zobaczyłem w jego oczach tę niepewność i żal, która czasami się pojawiała tak nagle, jak nagle znikała. - A ty?

- Ja? - Otrząsnął się nagle i podniósł na mnie spojrzenie. W sensie?

- No wiesz... jaka jest twoja rodzina?

- Umm... zwyczajna - Powiedział z zaskakującą obojętnością. - Dziadkowie uwielbiali mnie jako dzieciaka, byłem ich oczkiem w głowie.

- Aha... a teraz? - W oczach mężczyzny dostrzegłem niepokojący błysk, jakby czegoś się obawiał. W zastanowieniu przymknął powieki, więc nie mogłem dokładnie stwierdzić, skąd ten wyraz twarzy.

- Cóż, dorosłem. Teraz zachwycają się prawnukami mojego rodzeństwa.

- Oh, masz rodzeństwo?

- Mhmm... - Przytaknął krótko. - Dwójkę. Młodszego brata i siostrę.

Gdy się tak zastanowiłem, zdałem sobie sprawę, że sensei w sumie nigdy mi nie opowiadał o swoim życiu. A on o mnie wiedział prawie wszystko.

- I oboje już mają dzieci?

- Taa... siostra wpadła mając siedemnaście lat, a brat jakieś dwa lata temu dorobił się potomka.

- Więc tylko ty nie masz nikogo na stałe? B-bo... nie masz nikogo na stałe? - Zapytałem nagle, ścięty wątpliwościami i strachem, że może jednak sensei umawia się z kimś. Co prawda zaczęliśmy ze sobą sypiać, ale... co jeżeli jednak stwierdził, że chce być w prawdziwym związku, a nie tylko nauczać mnie, jak związek wygląda?

Sensei spojrzał na mnie, na moje pytające spojrzenie, niemal błagające, by zaprzeczył i zaśmiał się krótko.

- Nie, nie mam nikogo na stałe. Miałem kilka przelotnych znajomości, zresztą wiesz, ale w tej chwili nie mam kompletnie nikogo. Za bardzo zająłem się zajęciami z tobą, żeby sobie szukać kogokolwiek.

Uśmiechnąłem się niepewnie, czując, jak serce mi przyspiesza. To była ogromna ulga, że nikogo nie miał. Chociaż... nawet nie wiem, czemu.

- Ale... to nie przeze mnie? W sensie... nie chciałbym, żebyś przeze mnie miał z czegokolwiek rezygnować...

- Przestań się tak wszystkim przejmować, Sashi - Przewrócił oczami, podając mi kolejna bułkę. - Jestem już dużym chłopcem, robię to co chcę. Gdyby nasze lekcje miały mi jakkolwiek przeszkadzać, to bym ich nie przeprowadzał. A gdybym chciał się z kimś związać, to... - Chwycił mnie za dłoń i spojrzał mi w oczy. Jego skóra była ciepła, niemal gorąca. Miałem wrażenie, że jego dotyk mnie pali, ale nie chciałem cofać ręki. Nie mogłem odwrócić nawet wzroku, zahipnotyzowany jego spojrzeniem.

- ...to? - zapytałem niepewnie, oczekując odpowiedzi i trochę się jej bojąc.

- To... - Zaczął, ale zawahał się. Jakby... sam nie był pewny tego, co miał powiedzieć. W końcu jednak uśmiechnął się łagodnie i przysunął bliżej. Czując jego oddech na ustach i mając przed sobą to paraliżujące spojrzenie, ledwo mogłem myśleć. - To możesz być pewny, że bym sobie kogoś znalazł.

- Oh... czyli... nie przeszkadzam ci?

- W najmniejszym stopniu - Jego oczy zalśniły i nim zdążyłem zareagować, na ustach poczułem słodki smak pocałunku. Niemal odruchowo objąłem szyję mężczyzny, wpijając się w jego usta.

- Ale... - Cofnąłem się nagle. - Powiesz mi, gdy nasze lekcje zaczną ci przeszkadzać?

- Powiem, obiecuję - Przewrócił oczami. Odłożył tacę z naszym śniadaniem na bok i ponownie wpił się w moje usta. A ja, zatopiony w bezgranicznym zaślepieniu, nawet nie chciałem, by mnie puszczał.