Aki x Kei XII- Powrót

Przepraszam was o opóźnienie, ale chyba rozumiecie- święta i tak dalej. Cudem udało mi się dostać Internet. Oprócz tego mam ostatnio braki w wenie twórczej. Ale liczy się efekt, ważne że opóźnienie nie było zbyt duże.
**********************************************

*Aki*
-Hej mały, nie zasypiaj mi tu.
Otrząsnąłem się z zamysłu i spojrzałem na Keia.
-Poprosiłeś mnie o zabranie cię na coś słodkiego, skoro już tu jesteśmy to nie odpływaj.
-A... przepraszam. Po prostu... ja...
-Nigdy nie zamyślasz się bez powodu. Stało się coś?
-Właściwie nic... zobaczyłem parę przypominającą moich rodziców i... jakoś tak wyszło.
-Wyglądali na szczęśliwych?
Byłem pewny że Kei będzie narzekał na to że rozpamiętuję przeszłość, że powinienem zapomnieć, że pamiętanie o nich nie ma sensu. Nie spodziewałem się że powie coś takiego.
-Tak... wyglądali na szczęśliwych.
Uśmiechnął się. Odwróciłem głowę w stronę okna myśląc o przeszłości. Myślałem co by było gdyby moja rodzina była normalna. Czy byłbym bardziej szczęśliwy niż teraz z Keiem? Wątpiłem, ale ostatnio myślałem nad tym jak to by było mieć prawdziwą rodzinę.
-Będziesz to jadł?
Spojrzałem na puchar lodowy stojący przede mną, podniosłem łyżkę do ust i spróbowałem lodów o smaku miętowym.
-I jak?
-Są rewelacyjne, Soichiro miał racje.
-Podobno był tu na pierwszej randce ze swoim chłopakiem.
-Na pierwszej? To ile już ich mieli?
-Dwie, gdybyś nie zmywał się za każdym razem jak zapowiada wizytę to byś wiedział. Wiedziałbyś wszystko co jest związane z jego chłopakiem.
-Wybacz, ale... mimo wszystko wolę go unikać.
-Myślisz że mimo że kogoś ma będzie próbował cię molestować?
-Emm... tak.
-Bardzo słusznie.
Wyrwał mi z ręki łyżkę i zanurzył ją w lodach truskawkowych.
-Rzeczywiście dobre.
Odebrałem mu moją łyżkę i wbiłem ją w kolejną gałkę lodową. Mieszkałem z nim już cały tydzień, moje początkowe obawy że wszystko się zmieni po tym jak... zaczęliśmy ze sobą sypiać, były bezpodstawne. Nie przeszkadzała mi nawet już jego praca.
-Wychodzisz dzisiaj do pracy?
Zapytałem biorąc kolejną łyżkę lodów do ust.
-Tak, w nocy pracuję. Wrócę gdzieś nad ranem.
-Przygotować ci śniadanie?
-Jasne, będziesz potrzebować pieniędzy?
-Nie... nie trzeba. Mam trochę oszczędności, kupię coś na śniadanie.
-Wiesz że nie musisz zarabiać?
-Wiem, ale wolę mieć własne oszczędności. Poza tym, pracując zabijam czas.
Uśmiechnął się tylko w odpowiedzi, opierając głowę na rękach i wpatrując się we mnie. Odwróciłem wzrok czując jak na moje policzki wstępuje delikatny rumieniec.
-Dobra, skoro już zjadłeś wracajmy.
Powiedział Kei jak tylko skończyłem jeść. Wstaliśmy i ruszyliśmy w stronę naszego mieszkania. Po drodze niepewnie zbliżyłem się jak najbliżej niego. Jego ciepła dłoń złapała moją rękę. Szliśmy tak w całkowitej ciszy. Jego bliskość to było wszystko o czym mogłem marzyć. Może oprócz... dziecięcych marzeń o prawdziwej rodzinie. Kiedy wyszliśmy z zakrętu prowadzącego pod dom zobaczyliśmy jak przed drzwiami stał policjant, miał koło 30 lat, brązowe oczy i czarne włosy schowane pod policyjną czapką. Odruchowo odsunęliśmy się od siebie.
-Ty jesteś Aki?
Kiwnąłem niepewnie głową.
-Od dawna cię szukamy. Twoi rodzice się o ciebie martwią. Nieźle się schowałeś, gdyby nie zbieg okoliczności nie znalazłbym cię. A teraz wracaj do domu.
-Nigdzie nie idę!
Wybuchłem gniewem i przytuliłem się do ramienia Keia. Wiem, że jeżeli Kei kiedykolwiek mi to wypomni umrę ze wstydu ale teraz to nie było ważne. Funkcjonariusz spojrzał na mnie zdziwiony a potem powiedział.
-Rozumiem że pokłóciłeś się z rodzicami, ale oni się na ciebie nie gniewają, możesz spokojnie wrócić do domu, czekają na ciebie. Nie ma powodu żebyś musiał się ukrywać tutaj.
-Ja się nie ukrywam. Ja tu mieszkam. Nie wracam do domu, zostaję z Keiem.
-Słuchaj, dopóki nie skończysz 18 lat nie możesz mieszkać bez rodziców. Dlatego proszę, wróć grzecznie do domu żeby nie narobić mi więcej pracy.
-Powiedziałem że nigdzie nie idę! Teraz to jest mój dom, tu mieszkam i nie mam zamiaru wracać do domu w którym ciągle byłem upokarzany i bity!
-Posłuchaj. Dom, w którym mieszkałeś może i jest mały ale nie ma tam ani kropli alkoholu, a twoi rodzice rozpaczają, od kiedy zniknąłeś.
-M-moi rodzice za mną tęsknią? I-i w domu nie ma alkoholu?
-Bez względu na kłótnie, przez które przeszliście twoi rodzice cię kochają i chcą żebyś został z nimi i żebyście stworzyli prawdziwą rodzinę.
Prawdziwa rodzina? Nigdy się z tym nie spotkałem. Czy naprawdę aż tak wiele mógłby się zmienić? Żeby patologia w której żyłem stała się ciepłą, rodzinną atmosferą? Dłuższa chwila mojego zawahania widocznie sprawiła że Kei uznał, że chcę wrócić do rodziny.
-Możesz go zabrać. Niech wraca do rodziny.
-Kei...
To nie tak że chciałem go opuścić. Kochałem go, ale... myśl że mógłbym mieć rodzinę o której zawsze marzyłem, sprawiała że... czułem się rozdarty. Kei stanął przede mną, i spojrzał mi w oczy łapiąc mnie za oba ramiona.
-Mały, to o czym zawsze marzyłeś to była prawdziwa rodzina, rodzina która cię nie bije, nie pije całymi dniami i nie wystawia twojego ciała na sprzedaż. Widzę przecież jak zaświeciły ci się oczy na wieść o tym że możesz mieć prawdziwą rodzinę. Jeżeli zdecydujesz się wrócić, nie będę miał ci tego za złe. Przecież jakbyś został to codziennie być myślał o tym co mogłeś stracić zostając tutaj. Wybór miejsca gdzie zamieszkasz zależy od ciebie.
-Kei... Będę mógł cię odwiedzać?
Spojrzałem w ziemię czując jak do oczu napływają mi łzy.
-Jasne że tak, wpadaj kiedy zechcesz. Miło będzie pogadać z kimś normalnym dla odmiany.
Rzuciłem się na jego pierś mocząc mu łzami całą koszulkę.
-Widzę że już się pożegnałeś, więc na nas czas.
Powiedział policjant, odsunąłem się od Keia zawstydzony, całkowicie zapomniałem o tym że on tu jest.
-Uważaj na siebie mały.
Przytulił mnie jeszcze do siebie zanim zostałem zabrany do domu... chociaż nie wiedziałem czy natrafię tam na dom o którym śniłem.