Zajączek LI - Prawda

Minęły dwa dni. Praktycznie nie wychodziłem z pokoju. Jadłem w nim, uczyłem się wyłącznie z książek. Nie chciałem widzieć się nawet z nauczycielami.  Całe szczęście moje rodzeństwo rozumiało moją potrzebę samotności i nie odwiedzali mnie.

   W sobotę wreszcie zdecydowałem zrobić coś więcej poza szlochaniem do poduszki. Dzień był słoneczny. To mógł być dobry znak. Było wcześnie. Pewnie wszyscy jeszcze spali. Zostawiłem na stole karteczkę, że idę się przejść i poszedłem na bus.

  Po kilku godzinach dojechałem na miejsce. U Tochiego było pochmurnie. Wyglądało, jakby zaraz miał spaść deszcz. Kupiłem sobie gorącą czekoladę w barze w miasteczku. Byłem trochę zbyt roztrzęsiony, żeby od razu tam pójść. Długo siedziałem w barze, nim w końcu udało mi się wziąć w garść i ruszyć świetnie znaną mi leśną dróżką.

  Cały drżałem. Wspomnienie bezwzględnego oblicza Tochiego było zbyt wyraźne, żebym był spokojny. Wszedłem na polanę z szybko bijącym sercem. Bałem się, czy spotkam tu tego Tochiego, którego znałem i... kochałem, czy tego, którego spotkałem przed kilkoma dniami. Siedział na schodach przed swoim domkiem. Palił. Wyglądał... inaczej, niż zwykle. Miał zupełnie inne spojrzenie. Nie to samo, które widziałem niedawno, ale… tak bardzo przypominało spojrzenie zwykłych ludzi.

- Tochi?

Zapytałem niepewnie, wchodząc na polanę. Odwrócił się w moją stronę. Nie wyglądał na zaskoczonego. Wciągnął dym z papierosa i wyrzucił go na ziemię.

- Co tutaj robisz?

Powstrzymałem łzy, które prawie wpłynęły mi do oczu.

- Musimy coś wyjaśnić…

- Myślałem, że wyjaśniliśmy.

- Nie. Nic nie wyjaśniliśmy. Nie wierzę, że to co powiedziałeś, było prawdą. Jeżeli moi rodzice ci coś powiedzieli, to...

- Nic mi nie mówili. Zrozum, znudziłeś mi się.

Pokręciłem głową. Nie... to nie mogła być prawda.

- I co? To wszystko było kłamstwem? Cały czas grałeś? To wszystko co mówiłeś... co robiłeś... to była jedna wielka farsa?

Tochi westchnął, wstając z schodków i podchodząc do mnie. Pochylił się nieco nad moją twarzą.

- Tak...

Zacisnąłem wargi. Nie mogłem już powstrzymać łez. Teraz nikt go nie kontrolował. Mógł powiedzieć, jeżeli to był sprytny manewr. Naprawdę nic do mnie nie czuł?

- Nie wierzę ci.

- Ech... co muszę zrobić, żebyś zrozumiał jaka jest prawda?

Nie wiedziałem. Byłem pewny, że to wszystko to jakiś żart. Nie mogłem przyjąć tego do wiadomości. Przecież... kochałem go... kochałem bardziej niż kogokolwiek innego. Obrócił moje spokojne życie o 180 stopni. Bez niego... bez niego moje życie było nic nie warte. Bez niego mógłbym nawet nie żyć. Zrobiłem krok w tył, wyciągając zza pasa krótki nożyk. Nie wiem, co właściwie chciałem osiągnąć. Tochi cofnął się o krok, kiedy przyłożyłem ostrze do żył w mojej lewej ręce.

- Uspokój się zajączku. Odłóż ten nóż.

- Powiedz prawdę. Nie wierzę, że to wszystko było kłamstwem. Nie mogłeś przez cały ten czas udawać. Powiedz prawdę...

- Proszę cię, odłóż ten nóż. Zrobisz sobie krzywdę.

Ręka mi drżała. Tochi wyciągnął ręce, ale pokręciłem tylko głową, ponownie się cofając.

- Powiedz prawdę. Nie wierzę, żebyś nagle przestał mnie kochać.

- I chcesz się zabić z tak błahego powodu?

Nie odpowiedziałem. Nie poruszyłem się nawet. Po moich policzkach spływały łzy. Tochi powoli podszedł do mnie. Jego spojrzenie było znacznie spokojniejsze. Złapał czule moją dłoń i pociągnął mnie do siebie. Zamknąłem oczy chwilę po tym, jak na ustach poczułem delikatny pocałunek. Upuściłem nóż na ziemię, łapiąc Tochiego za przód koszuli. Jego pocałunek był zupełnie inny niż zwykle. Bardziej agresywny i namiętny za to mniej czuły.

   Kiedy odsunął się ode mnie a ja otworzyłem oczy, zobaczyłem, że uśmiecha się delikatnie. Nie był to jego typowy uśmiech. W ogóle nie wyglądał jak jego uśmiech. Tak samo jak jego gesty, spojrzenia i dotyk. Ale jakie to miało znaczenie, że... jest trochę inny? To dalej był Tochi. Tochi, którego kochałem. Chłodne ręce wsunęły się pod moją bluzkę, jadąc w górę po moim kręgosłupie.

- Rei! Co ty wyprawiasz?

Coś, lub ktoś odepchnęło mnie od Tochiego. Siła była na tyle duża, że straciłem równowagę i upadłem na ziemię. Spojrzałem w górę. Czerwone od łez oczy rozszerzyły mi się w niedowierzeniu. Przetarłem oczy, przekonany, że to łzy dwoją mi obraz. Jednak nie. Przede mną stało dwóch Tochich. Jeden, ten z którym dopiero co się całowałem i drugi, który trzymał tego pierwszego za przód koszuli i wyglądał, jakby ledwo się powstrzymywał, żeby go nie pobić. Patrzyłem to na jednego to na drugiego, dalej nie wiedząc co tu się właściwie dzieje.

- Oj, weź wyluzuj. Nic się nie stało  - Powiedział ten pierwszy.

- Nic się nie stało?! Dlaczego się z nim całowałeś?!

- Coś musiałem zrobić. Wyglądał na załamanego.

- To jeszcze nie jest powód!

- Hej, jak masz teraz jakieś wąty, to mogłeś sam to załatwić.

- Wiesz doskonale, że nie mogłem.

- Ja to wiem, ale postaraj się to teraz jemu wytłumaczyć.

Pierwszy Tochi wskazał na mnie głową. Ten drugi puścił go i wyciągnął rękę w moją stronę. Nie uśmiechał się, ale jego spojrzenie było spokojnie. Zdezorientowany skorzystałem z jego pomocy. Gdy tylko stanąłem na nogach przytulił mnie do siebie.

- Tak cię przepraszam, zajączku.

Nie wiedziałem jak mam zareagować. Który z nich był Tochim, którego znałem?

- Chyba należą ci się wyjaśnienia, co?

Zapytał, puszczając mnie z uścisku i przejeżdżając palcem po moim policzku. Pokiwałem głową, zbyt zszokowany, żeby powiedzieć cokolwiek innego.

- Ten tutaj  - Wskazał na chłopaka, z którym się całowałem - To mój brat, Rei.

Otworzyłem usta w niedowierzaniu. Rei uśmiechnął się zalotnie, podnosząc rękę, jakby chciał mi pomachać.

- Możesz nas zostawić? - Zwrócił się do niego Tochi.

- Nie. Ale wy możecie iść.

Tochi westchnął, łapiąc mnie za rękę i ciągnąc do lasu. Szedłem za nim, bo byłem zbyt skołowany, by stawiać opór i... chciałem się dowiedzieć o co tutaj do cholery chodzi.

- Posłuchaj mnie zajączku. Po pierwsze, musisz wiedzieć, że ja naprawdę cię kocham.

Oparł dłonie na moich ramionach, przysuwając się delikatnie do mojej twarzy. Zrobiłem krok w tył. Jasne, że też się za nim stęskniłem, ale wolałem się dowiedzieć co się tutaj dzieje. Tochi przysiadł na ziemi, klepiąc miejsce koło siebie. Nie poruszyłem się.

- Wiem, masz całkowite prawo być na mnie wściekły i nic mnie nie usprawiedliwia, ale...

- Poczekaj chwilę - Przerwałem mu, wreszcie będąc w stanie się odezwać - Najpierw mi wyjaśnij o co tutaj chodzi. Co to za gościu, czy to on, czy ty byłeś przed moim domem, czy może jeszcze ktoś zupełnie inny. Co się tutaj dzieje?!

Uśmiechnął się delikatnie. Miałem wrażenie, że moje serce zaraz się roztopi. Z trudem powstrzymywałem się przed rzuceniem mu się na szyję.

- Cóż... twoi rodzice złożyli mi ostatnio wizytę. Powiedzieli, że jeżeli ośmielę się kiedykolwiek jeszcze z tobą spotkać, to zarówno ty i ja, stracimy wszystko. Nie chciałem pozbawiać cię twojego rodzeństwa, wiem jak wiele dla ciebie znaczą. Nie chciałem, żebyś wybierał między mną a nimi. Dlatego musiałem z tobą zerwać. Wiem, jak bardzo cię skrzywdziłem, ale nie chciałem, żebyś potem cierpiał, gdyby odebrali ci wszystko oprócz mnie. Sam ledwo to zniosłem. I tak, wtedy to ja byłem przed twoim domem. Miałem wrażenie, że serce mi pęknie. Wiedziałem, że przyjedziesz mnie odwiedzić, więc poprosiłem mojego brata bliźniaka, żeby jakoś cię odesłał do domu. Nie zniósłbym tego, gdybym ponownie miał cię zranić.

- Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę? Skąd mam wiedzieć, że nie grasz, tak jak grałeś wcześniej, a to rodzice mieli racje, że chciałeś mnie tylko wykorzystać?

- Skoro naprawdę w to wierzysz, to czemu tutaj przyszedłeś?

- B-bo ja... chciałem poznać prawdę.

- I poznałeś. Przyznaj, że po prostu jesteś na mnie zły i wymyślasz wymówki.

- Tak. Jestem zły.  Jestem cholernie zły! Masz pojęcie jak się czułem?! Jesteś największym idiotą, jakiego kiedykolwiek spotkałem!

Tochi uśmiechnął się, wstając i łapiąc mnie za rękę. Poczułem, jak na policzki wstępuje mi rumieniec. Opuściłem głowę. Niech go szlag. Tak bardzo bałem się, że go stracę, że nie byłem w stanie go odepchnąć.  

- Nie myśl sobie, że odpuszczę co tak łatwo. Powinienem w tej chwili potraktować cię tak samo jak ty mnie. Mógłbym powiedzieć, że to koniec i odejść.

- Zajączku, naprawdę cię przepraszam. Robiłem to też dla ciebie. Ale dobrze, że dowiedziałeś się prawdy. Nie wiem, czy dałbym radę wytrzymać bez ciebie jeszcze kilka dni dłużej.

Byłem słaby. Byłem cholernie słaby. Wiedziałem, że powinienem być na niego zły, ale fakt, że poniekąd robił to dla mnie sprawił, że nie dałem rady dłużej go nienawidzić.

- D-dlaczego nic mi nie powiedziałeś o swojej rodzinie? Ty o mojej wiesz prawie wszystko. Ja nawet nie wiedziałem, że masz brata bliźniaka.

- Cóż... nie dogaduję się najlepiej z moją rodziną. Raczej rzadko się z nimi widuję. W sumie... praktycznie z nimi nie gadałem już od kilku lat. Rei nieźle się zdziwił, kiedy poprosiłem go o pomoc. Całe szczęście się zgodził.

Uśmiechnął się, przysuwając jeszcze bliżej. Oparłem się o konar drzewa za mną, patrząc gdzieś w ziemię. Coraz bardziej traciłem pewność siebie.

- Mogłeś go powstrzymać chwilę wcześniej... - Powiedziałem cicho.

- To akurat nie moja wina. Starałem się nie patrzeć na to, co się dzieje. Dobrze, że chociaż na chwilę spojrzałem.

- Wręcz znakomicie...

Tochi uśmiechnął się, podnosząc mój podbródek.

- Ale teraz musisz przyznać, że tęskniłeś.

- Nic nie muszę! Poza tym, ciągle jestem zły!

- Przepraszam, zajączku.

- Poczekaj chwilę... mówiłeś, że moi rodzice ci zagrozili, tak?

- Tak. Miałem nigdy więcej się z tobą nie spotkać.

- Co chcieli odebrać tobie? Ja miałem zostać odcięty od rodzeństwa, tak? A ty?

Tochi westchnął ciężko. Nie patrzył na mnie.

- Powiedzieli, że spalą ten las.

Otworzyłem usta w niedowierzaniu. Nie spodziewałem się, nawet po moich rodzicach, takiego okrucieństwa. Przecież... przecież żyły tu zwierzęta... Tochi tu żył... mogli chodzić tutaj jacyś ludzie. Spalając las mogli nie tylko zaszkodzić naszej planecie, ale również zabić zwierzęta, a także ludzi. Pokręciłem głową. Nie mogłem uwierzyć, że rzeczywiście by to zrobili.

- Więc co zamierzasz? - Zapytałem w końcu, gdy tylko odzyskałem oddech.

- Kocham cię zajączku. Nie chcę cię stracić, ale boję się... boję się, że za tą cenę obaj utracimy wszystko oprócz siebie. Boję się, że za to możesz mnie znienawidzić.

Czułym gestem przesunął kosmyk włosów za moje ucho. Pochylił się, żeby mnie pocałować. Powstrzymałem go, odsuwając od siebie.

- I dlatego udawałeś, że mnie nienawidzisz?! Nie łatwiej by było po prostu ze mną pogadać?! Dać jakikolwiek znać, że... że po prostu nie mówiłeś na serio?! Wiesz, jak się czułem, kiedy mówiłeś, że po postu chciałeś mnie wykorzystać?! Gdybyś mi wszystko wytłumaczył, na pewno coś byśmy wymyślili!

Uśmiechnął się delikatnie.

- Więc masz jakiś pomysł, zajączku?

- Nie wiem. Na pewno jest jakieś wyjście. Mogę... mogę pogadać z rodzicami. Mimo wszystko znam ich. Może jakoś się z nimi dogadam.

- A jak nie?

- To odejdę. Wyprowadzę się i już nie wrócę.

Z początku Tochi patrzył na mnie zszokowany. Po chwili na jego usta powoli wstępował uśmiech.

- Wyprowadzisz się z domu, dla mnie?

Dopiero wtedy zrozumiałem, o co mu chodzi. Zalałem się rumieńcem, odwracając głowę.

- N... nie... nie to miałem na myśli. Przestań sobie wszystko dopowiadać!

Zacisnąłem powieki.

- Też cię kocham.

Powiew wiatru strącił liście z drzew. Wśród gałęzi popiskiwały leśnie zwierzątka. Nie przeszkadzała mi ich obecność, kiedy wśród spadających liści łączyłem się z Tochim w namiętnym pocałunku. Pocałunku, którego tak mi brakowało.