Zajączek L - To koniec...

 

- Tochi? Co ty tutaj robisz?

- Musimy pogadać...

Głos Tochiego był zimny i surowy. Chciałem mu powiedzieć, że to nie jest dobra chwila na odwiedziny, że rodzice są w domu, że znowu mogę mieć kłopoty... nie powiedziałem. Wszystko wydawało się sprytnie uknutym planem. Może gdybym powiedział słowo za dużo, rodzice wykorzystaliby to przeciwko mnie.

- To koniec.

Powiedział w końcu Tochi. Spojrzałem na niego. Był całkowicie spokojny. W jego oczach nie dostrzegłem żadnych uczuć. Ani smutku, ani żalu... nic. Pomyślałem, że może grać, ale jadalni, w której byli rodzice nie widać było z przed pokoju. Nie zauważyliby jakiegoś tajnego gestu. A nikogo innego nie było. Przełknąłem ślinę. Wierzyłem w Tochiego. Nie mógłby o tak mnie porzucić. Musiał mieć jakiś plan.

- Rozumiem... - Powiedziałem spokojnie. Mimo moich starań, głos i tak mi drżał.

- Nie, zajączku... nie rozumiesz  - Brzmiał poważnie... bardzo poważnie. Jakby... naprawdę chciał się ze mną rozstać? Nie, to nie było możliwe - Nie chodzi tutaj o ciebie, o twoją rodzinę, problemy, o to, co ci pozwalają a czego zakazują. Po prostu, nie zależy mi na tobie. Nigdy nie zależało. A skoro mam wybór, być z tobą do końca życia, albo cię zostawić, to musze się z tobą pożegnać. Wybacz zajączku, ale nic dla mnie nie znaczyłeś.

Nogi zaczęły się pode mną uginać, a ręce drżeć. On nie mógł mówić na serio. Nie uśmiechał się... nigdy nie widziałem go tak poważnym. Jakby to nie był Tochi. Do oczu napłynęły mi łzy. Pokręciłem głową.

- Nie... nie możesz mówić serio.

- To wszystko było grą, zajączku. Wystarczyło uśmiechać się bez przerwy, dać ci złudzenie opieki i bezpieczeństwa a ty niemal z marszu zgodziłeś się pójść ze mną do łóżka.

- Nie wierzę ci... udajesz, prawda? Powiedz, że to tylko żart.

- Jak długo będziesz się wypierał prawdy? Twoi rodzice od początku mieli racje. Nic dla mnie nie znaczysz i nie znaczyłeś.

Już się odwracał, żeby odejść i zostawić mnie samego, jednak... nie mogłem na to pozwolić.

- Tochi, czekaj!

Złapałem go za ramie, odwracając w moją stronę.

- Jeżeli naprawdę... jeżeli to co powiedziałeś jest prawdą powiedz to, spójrz mi w oczy i powiedz mi, że nigdy mnie nie kochałeś.

Przez chwilę w jego spojrzeniu widziałem wahanie. Szybko jednak znikło. Pochylił się nade mną, patrząc beznamiętnie w moje zapłakane oczy. Jego słowa dotarły do mnie jak przez szybę. Uśmiechnął się bezczelnie i poszedł... tak po prostu... zostawił mnie. Nawet się nie odwrócił. Straciłem władzę w nogach. Opadłem na kolana. Po policzkach spływały mi łzy.

- Wybacz Usagi. Musimy iść do pracy. Dobrze, że wszystko sobie ustaliliście.

Wyminęli mnie i poszli do samochodu. Byli spokojni. Musieli wiedzieć, że Tochi się zjawi. Oni też mnie całkowicie zignorowali. Nie przejąłem się tym. To nie była żadna nowość. Cały czas jednak rozpaczałem nad tym, co powiedział Tochi. Nie wierzyłem, że mógłby kiedykolwiek coś takiego powiedzieć. Przecież twierdził, że mnie kocha... przecież... ja kochałem jego... uratował mnie... jako pierwszy mnie pocałował... z nim miałem swój pierwszy raz... nie mógł teraz twierdzić, że to nic nie znaczyło.

- Usagi? Co ty tutaj robisz?

Kashikoi rano wyszedł na spotkanie. Musiał się zdziwić, kiedy zobaczył, jak klęczę zapłakany na ziemi. Zwłaszcza, jeżeli wcześniej wyminął Tochiego i rodziców.

- Usagi, co się stało?

Wytarłem oczy, starając się opanować drżenie ramion.

- Chodź. Zrobię ci herbaty.

Pokiwałem głową, wstając z ziemi. Kashikoi wziął mnie pod ramie i poprowadził do domu. Podał mi chusteczkę i zaczął szykować herbatę. Trząsłem się na krześle, chlipiąc cicho. Kashikoi podał mi herbatę, siadając koło mnie.

- Co się stało?

Pokręciłem głową. Nie byłem w stanie mu tego powiedzieć. Objął mnie ramieniem, przytulając do siebie. Cieszyłem się, że nie było obecnie służby w domu. Wyglądałem naprawdę żałośnie. Nie chciałem, żeby ktokolwiek mnie widział w takim stanie. Wziąłem łyka gorącego napoju.

- Trochę lepiej?

Pokręciłem głową. W ogóle nie czułem się lepiej.

- Pójdę do pokoju...

Powiedziałem, ścierając łzy z oczu. Kashikoi pogłaskał mnie po włosach. Zabrałem herbatę i poszedłem do pokoju, gdzie rzuciłem się na łóżko i wtuliłem twarz w poduszkę. Poczułem listy, schowane za poszewką. Listy od Tochiego. Najlepszy dowód na to, że musiał mnie kochać. Że to wszystko nie mogło być kłamstwem. Mógł przecież dać mi jakiś znak... jakikolwiek... on przecież na pewno mnie kochał...