Zajączek LV - Zgoda

Siedziałem na przystanku dla busów. Dalej nie mogłem się zdecydować co dalej. Kochałem Tochiego, ale na samą myśl o całej tej pracy, którą miałem u niego wykonywać dostawałem dreszczy. Wiedziałem, że to z mojej strony samolubne, ale nie mogłem inaczej. Nie byłem jak Tochi. Nie mogłem tak żyć.

*Nawet dla niego?* - Odezwał się głos w mojej głowie.

- Na pewno nie na dłuższą metę - Odpowiedziałem sam sobie.

*A na kilka dni?*

- Już kilka dni minęło.

*Ale to twoja wina, że teraz nie może radzić sobie sam. Zostawisz go tak? Przecież będzie cierpiał wykonując te wszystkie czynności, które od ciebie nie wymagają prawie wysiłku*

- Poradzi sobie.

*A co jeżeli ktoś inny mu pomoże? Na przykład dziewczyny ze wsi. Podobno jest dość popularny wśród dziewczyn*

Spojrzałem w stronę lasu i westchnąłem ciężko. Nienawidziłem, kiedy wszyscy wokół mieli racje oprócz mnie. Wziąłem moją torbę i ruszyłem z powrotem.

Tochi leżał na łóżku, karmiąc z ręki jakąś sowę. Rozbita szklanka ciągle leżała na ziemi. Pewnie nawet nie miał siły, by jej sprzątać. Ukląkłem i zacząłem zbierać resztki szkła.

- Przepraszam... - Powiedziałem cicho. Tochi odwrócił się. Jak zawsze uśmiechał się łagodnie. Fuku-chan zahuczał, wylatując przez otwarte okno. Tochi wyciągnął rękę w moją stronę.

- Chodź tutaj.

Wyrzuciłem odłamki szkła do kosza i obciążony poczuciem winy bez słowa wykonałem jego polecenie. Złapałem jego dłoń, pozwalając by zaciągnął mnie na łóżko. Ukląkłem na materacu, utrzymując bezpieczną odległość.

- Nic się nie stało. Nie musisz czuć się winny. Wymagałem od ciebie trochę za dużo, mimo, iż wiedziałem, że nie nadajesz się do takich prac. Więc zapomnijmy już o tym, zgoda?

Kiwnąłem głową. Myślałem, że ta rozmowa pójdzie dużo gorzej. Zwłaszcza, że spodziewałem się,  że Tochi będzie na mnie zły.

- Wiesz zajączku, myślę, że kiedy wrócę do formy, powinieneś zrobić sobie kilka dni wolnego. Będziesz mógł przy okazji odwiedzić swoją rodzinę.

Objął moją szyję i delikatnie przyciągnął moją twarz do swojej. Opuściłem spojrzenie, czując jak zaczynam się czerwienić.

- Nie wiem czy chcę ją odwiedzać...

- Powinieneś. Poza tym, pamiętaj, że twoje rodzeństwo cię kocha. Na pewno już się za tobą stęsknili.

Westchnąłem ciężko. Jakoś nie wydawało mi się, żeby rodzice nagle stwierdzili, że wszystko jest w porządku.

- Przepraszam, że ci o tym przypomniałem.

Popchnął mnie na plecy, schylając się nad moją twarzą.

- Cz-czekaj chwilę. Ciągle jesteś ranny.

- Daj spokój zajączku, stęskniłem się za tobą.

- Nie dam spokoju! Zrobisz jeszcze sobie krzywdę!

- Ale tak brakuje mi twojego dotyku - Szepnął, obejmując mój brzuch i smyrając nosem mój obojczyk.

- Trudno! Jesteś w złym stanie. Skoro aż tak ci na tym zależy to poczekaj, aż poczujesz się lepiej!

- Naprawdę? - Tochi odsunął się trochę, patrząc na mnie z góry. Zalałem się rumieńcem, kiedy w końcu zrozumiałem, co tak naprawdę powiedziałem.

- E...em... z-znaczy się... to nie tak. J-ja...

Tochi uśmiechnął się, składając na moich ustach pocałunek. Nie odepchnąłem go. Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, że stęskniłem się za jego pocałunkami. Objąłem jego szyję, oddając mu się całkowicie. Odepchnąłem go od siebie dopiero wtedy, czy zaczął wsuwać ręce pod moją bluzkę.

- Przes… przestań… - Wyszeptałem, oddychając ciężko.

- Wybacz zajączku, ale…

Nie dałem mu dokończyć. Nie chodziło tu teraz o mnie, ale o jego zdrowie.

- Żadnych ,,ale”! Masz przestać! Teraz!

Tochi odsunął się ode mnie. Całe szczęście, bo nie wiem, czy mógłbym dalej go od siebie odpychać.

- Pomyślałbyś trochę o sobie…

- Pomyślałem. Moje zdrowie nie jest tak ważne jak ty.

- A powinno. Masz trzymać łapy przy sobie.

- Zgoda. Niech ci będzie. Nie posunę się ani o krok dalej.

Kiwnąłem głową, uśmiechając się delikatnie.

- Ale pod warunkiem.

Nim zdążyłem zapytać, Tochi objął mnie i położył ze sobą na łóżku.

- Zostań tu ze mną… - Wyszeptał do mojego ucha, pieszcząc je oddechem. Zadrżałem delikatnie, starając się przypadkiem nie jęknąć.

- Niech ci będzie – Powiedziałem od niechcenia, wtulając się w jego pierś. Był ciepły.

*Proszę… zdrowiej szybko. Nie chcę się już o ciebie martwić.