Zajączek XLVI - Horror/szachy

Jakoś udało mi się dorwać do neta, więc gratisową notę wstawiam już dzisiaj :D

Trochę niefortunnie wybrałam sobie dzień, ale wczoraj nie mogłam dostać się do neta a spodziewałam się, że chcecie przeczytać dalszą część jak najszybciej, więc dodaję ją akurat w Wielkanoc.

Skoro mamy taki piękny dzień to wszystkiego najlepszego, rodzinnych, ciepłych świąt, wesołego jajka i... wszystkiego najlepszego.

A teraz miłego czytania o pieprzących się gejach :3 (wybaczcie, musiałam :'D)

P.S Niestety w święta nie mam czasu na pisanie, więc nie mogę dodać żadnego dodatkowego posta. Zwłaszcza, że zaraz po świętach mam testy, do których muszę się szykować. W zamian za to macie trochę dłuższą część(aż 7 stron)

***********************************

- Możesz łaskawie przestać się uśmiechać?!

Powiedziałem zirytowany, siedząc na kanapie w salonie. Ciągle miałem na sobie wyłącznie za dużą koszulę Tochiego. Nic nie odpowiedział, patrząc na mnie z dołu i wyciągając plastry i wodę utlenioną z apteczki.

- Wybacz zajączku. Tylko się dziwię, że dałeś się tak załatwić.

- Haa..?! A niby czyja to wina?

- Trzeba było powiedzieć. Nie zauważyłeś, że coś jest nie tak?

Odkręcił butelkę z wodą utlenioną i uniósł lekko moją nogę. Z podartego kolana skapywała krew. Musiałem się obetrzeć, kiedy klęczałem na płytach basenowych.

- Może trochę zapiec.

Zagryzłem zęby, kiedy płyn został nalany na moją ranę. Strasznie piekło. Chwilę potem woda utleniona została również wylana na moje drugie kolano.

- Aż dziwne, że wcześniej tego nie poczułeś.

- Zamknij się. To nie jest zabawne.

Kiedy płyn przestał bąbelkować, Tochi przykleił do mojego kolana plaster.

-Wiesz, myślę, że robienie tego na basenie nie było najlepszym pomysłem.

- No co ty nie powiesz?!

Zaśmiał się tylko, całując mnie w policzek. Odwróciłem twarz, rumieniąc się lekko.

- Więc co chciałbyś porobić zajączku? U mnie możemy łazić po lesie, ale po twoim liście uważam, że lepiej by było, gdyby tutaj nas nie widzieli razem.

Wzdrygnąłem się na przypomnienie mojego listu. No tak... miałem mu powiedzieć prawdę o mnie i o Minako. Jednak... dopiero co się spotkaliśmy. Miałem jeszcze czas, żeby mu powiedzieć prawdę.

- To może... obejrzymy jakiś film? Cywilizowani ludzie spędzają czas w ten sposób.

- Siedzą godzinami przed telewizorem wpatrując się w ruchome obrazki? To musi być szalenie interesujące.

- Bardziej niż godzinne wgapianie się w rosnącą trawę.

- Zgoda. To co chcesz obejrzeć?

- Sam coś wybierz. Filmy są w szafce pod telewizorem. Ja przygotuję jedzenia.

- Ty?

- Myślisz, że jak oglądaliśmy filmy a nie było służby to zamawialiśmy popcorn? Co prawda zwykle robił go Kashikoi i nie był aż taki dobry, ale  przygotowanie przekąsek nie powinno być trudne.

Wstałem z kanapy, idąc w stronę kuchni. Dopiero po chwili poczułem na sobie spojrzenie Tochiego. Odwróciłem się w jego stronę. Siedział na kanapie, trzymając głowę na oparciu i wbijając we mnie spojrzenie z łagodnym uśmiechem.

- Co?

Spojrzałem w dół. Dopiero wtedy przypomniało mi się, że praktycznie nic na sobie nie mam. Zrobiłem się jeszcze bardziej czerwony, obciągając bluzkę tak nisko jak byłem w stanie.

- Możesz przestać się gapić?!

- Nie.

Uśmiechnął się serdecznie odpowiadając. Miałem wielką ochotę podejść i go uderzyć. Ruszyłem w stronę schodów. Chciałem już pójść do pokoju i się ubrać, ale w ostatniej chwili przypomniałem sobie, że w tym przypadku wchodzenie po schodach nie byłoby najlepszym pomysłem. Całe szczęście, że na dole też miałem różne ubrania. Przebrałem się tak szybko jak było to możliwe i wróciłem do Tochiego, rzucając mu jego koszulę.

- Jak chcesz możesz ją zatrzymać. Tobie w niej bardziej do twarzy.

Nie zaszczyciłem go odpowiedzią, idąc do kuchni. Sam byłem w szoku, ale bez problemu przyszykowałem popcorn z mikrofali.

- Hej zajączku, może być horror?

- Jasne...daj, włączę. Ty możesz naszykować jedzenie. Przekąski są w szafkach w kuchni.

Wymieniliśmy się z miejscami. Zerknąłem na płytę, którą wybrał. Nie znosiłem horrorów, ale nie mogłem mu tego powiedzieć. Śmiałby się, że się boję. Miałem tylko nadzieję, że nie będę wyglądał na zbyt przerażonego. W dodatku Tochi wybrał chyba najgorszy z możliwych horrorów. O facecie, grasującym w lesie, który wyżynał po kolei grupkę nastolatków, którzy przyjechali spędzić wakacje w domku letniskowym. Jakby już wystarczająco mnie nie przerażało spanie w lesie.

- Coś nie tak z filmem, zajączku?

- Nie... w porządku.

Odparłem, wkładając płytę do DVD i stopując film na pierwszych sekundach. W tym czasie Tochi zaczął nosić na stół miski wypełnione popcornem, chipsami, paluszkami, chrupkami i innymi przegryzkami. Na końcu przyniósł colę i dwie szklanki.

- Muszę przyznać, że masz dobrze zaopatrzony ten domek. Często tu przychodzisz?

- Różnie. Bywają miesiące, że nie pojawiam się tu ani razu a czasem siedzę tutaj niemal cały czas. Mimo to, przekąski są tu zawsze.

Tochi usiadł tuż przy mnie, obejmując mnie ramieniem. Wyślizgnąłem się z jego uścisku, włączając film i biorąc miskę z chipsami. Spojrzał na mnie lekko zdziwiony, jednak uśmiechnął się po chwili, ponownie przysuwając się do mnie, jednak tym razem objął tylko moją dłoń. Zarumieniłem się, ale nie wyrwałem ręki. Skupiłem się na filmie, ignorując wstyd.

Jednak wraz z rozwojem akcji przysuwałem się coraz bliżej do Tochiego. Kiedy psychopata urządzał okrutną rzeź po kolei na członkach grupy, wręcz się do niego przyklejałem. Nie przeszkadzało mi już nawet, że przytulał mnie do siebie. Co i rusz cały czerwony chowałem twarz w jego koszuli, gdy psychopata przebijał ludzi nożem, albo torturował, zdzierając z nich skórę. W kulminacyjnej części filmu, praktycznie nie patrzyłem na ekran. Wiedziałem, że główny bohater przedziera się przez las, próbując uciec przed mordercą. Napięta muzyka i szum krzaków były dla mnie wystarczająco przerażające. Odwracałem się co jakiś czas, ale na krótko. Nienawidziłem horrorów. Byłem pewny, że jakoś go zniosę, ale byłem słabszy niż myślałem. W końcu, gdy spojrzałem w ekran, chłopak stał na obrzeżach lasu, przy sporej wsi. Wschodziło słońce. Za drzewami był widoczny jakiś ruch, ale szybko zniknął. Chłopak pobiegł na policję.

- Przykro nam, ale to niemożliwe. W tym lesie nie ma żadnego domku letniskowego, ani nawet jakiejkolwiek drogi. Dostać się tam można tylko przedzierając się przez krzaki.

Chłopak kręcił głową wycofując się z posterunku. Pojechał w miejsce, gdzie wjeżdżali do lasu. Oczywiście drogi nie było. Zamiast niej stał przy lesie skromny nagrobek. Przez chwilę patrzył na grób po czym bez słowa wsiadł do auta i pojechał dalej. Wtem zza nagrobka wychylił się ten psychopata. Oblizał się lekko, patrząc za odjeżdżającym chłopakiem. W tym momencie na ekranie pojawiło się czarne tło, z krwistym napisem na środku ,,the end?".

 Przeszedł mnie dreszcz. Czułem, że nie będzie mi łatwo zasnąć przez najbliższe kilka dni. Tochi przytulił mnie mocniej, czochrając moje włosy.

- Nie mówiłeś, że boisz się horrorów zajączku.

- Zamknij się! Zrobiłeś to specjalnie!

Odepchnąłem go od siebie, obarczając go wściekłym spojrzeniem.

- Wystarczyłoby, żebyś powiedział, że nie chcesz tego oglądać.

- Żebyś miał okazję się ze mnie ponabijać! Jeszcze czego!

- Nie mógłbym się z ciebie śmiać. Przecież cię kocham. Ale przyznaję, twój widok, drżącego z przerażenia był doprawdy rozkoszny.

- Tyyy...

- Zgoda, może zrobiłem to specjalnie... może.

Wściekły złapałem poduszkę z kanapy, rzucając ją w twarz Tochiego. Złapał ją w locie, uśmiechając się przyjaźnie.

- Twoja duma doprowadziła cię do tego, że ją straciłeś.

Prychnąłem tylko, odwracając głowę. nagle mi się przypomniało, że miałem być do 18 w domu. Wyjąłem telefon i napisałem do Hany, że wrócę jutro.

- Co tam piszesz, zajączku?

- Nic. Wysyłam wiadomość, do Hany, żeby się nie martwiła.

Zanim zdążyłem kliknąć ,,wyślij" Tochi wyrwał mi telefon.

- Ooo... to takie słodkie, że chcesz spędzić ze mną noc.

- Nic takiego nie powiedziałem! I oddaj mi mój telefon!

Grzecznie podał mi komórkę.

- Skoro nie chcesz spędzić ze mną nocy to po co tak pisałeś?

- Miałem zamiar spędzić noc w moim domu. Nie koniecznie z tobą.

Uśmiechnął się tylko uroczo, powodując u mnie szybsze bicie serca. Po chwili złapał przód mojej koszuli, namiętnie mnie całując. Położyłem dłonie na jego piersi, zaciskając je w pięści. Wplótł dłoń w moje włosy, bawiąc się nimi. Drugą dłonią podwinął moją koszulkę. Jakimś cudem udało mi się zebrać w sobie siły i odepchnąłem go od siebie.

- Coś się stało, zajączku?

- Tak! Stało się! Chcesz mnie wykończyć!

Spojrzał na mnie niepewnie. Dopiero po chwili zrozumiał, co mam na myśli.

- Nie sądziłem, że jesteś taki delikatny. W końcu kochaliśmy się tylko raz od tygodnia.

- N- nie bądź taki otwarty!

Zalałem się rumieńcem, opuszczając głowę.

- No dobrze, dobrze. To jak? Może w coś zagramy? Masz jakieś gry planszowe?

- Od wieków nie grałem w gry planszowe. Ale chyba wiem, gdzie mogę mieć szachy.

- Zgoda. Mogą być szachy. Za każdy zbity pionek zadanie do wykonania. No wiesz żeby było ciekawiej.

- Może być. A umiesz grać w ogóle w szachy?

- Wiem jak poruszają się poszczególne figury, chyba wystarczy, co?

Uśmiechnąłem się do siebie. Nie powiem, że nie było to szczególnie uczciwe z mojej strony, ale w końcu on sam chciał w coś grać.

- Więc co zyska definitywny wygrany?

- Cóż... może do końca mojej wizyty, wygrany będzie mógł prosić przegranego o co tylko zechce.

- Zgoda.

Szybko znalazłem szachy i rozstawiłem na stole.

- Ja biorę czarne.

Powiedziałem z uśmiechem, unosząc do góry pionka, którego zaraz ustawiłem na szachownicy. Tochi tylko kiwnął głową.

- Więc ja zaczynam.

Pierwszy pionek padł już po 5 minutach gry. Nie... to nie był pionek Tochiego i nie był to żaden strategiczny ruch z mojej strony. Po prostu miał trochę szczęścia.

- Więęęc... mam teraz jedno życzenie, tak?

- Mhmmm... ale nie przyzwyczajaj się. To jedyny pionek, jakiego zbijasz w tej grze.

- Rozbierz się ♥

- C-c-c-c-c-co?

Wyprostowałem się gwałtownie, a na twarz wstąpił mi soczysty rumieniec.

- Słyszałeś.

- Nie przeginasz aby troszeczkę? To dopiero pierwsza zbita figura. W dodatku zwykły pionek.

- Dobra... możesz zostać w bokserkach. Chyba, że od razu chcesz się poddać.

Uśmiechnął się delikatnie, przyglądając się mojej reakcji. Najchętniej bym się poddał, ale i tak pewnie potem kazałby mi się rozebrać.

- Chwila... nie możesz od razu wymagać ode mnie... czegoś takiego.

- Niech ci będzie. Daruję ci wyjątkowo. Możesz zacząć od zdjęcia koszulki.

Ręce zaczęły mi drżeć, tak bardzo chciałem go walnąć. Jednak nie mogłem odpuścić już na samym początku. Z niemałym wahaniem, ściągnąłem z siebie bluzkę, kładąc ją na stole. Tochi uśmiechnął się z satysfakcją. Po kolejnych pięciu minutach byłem zmuszony ściągnąć także spodnie.

- Jakoś nie najlepiej ci idzie, zajączku.

- Z- zamknij się. Mam obmyśloną taktykę. Zobaczysz, zwyciężę lada chwila.

- Mhmmm... a tymczasem. - Tochi przestawił wieżę na drugi koniec pola, gdzie wcześniej stał mój skoczek. Zacisnąłem z wściekłości zęby, czekając na kolejne, kompromitujące zadanie.

- Czyżbyś nie umiał przegrywać, zajączku?

- Jeszcze nie przegrałem. I bynajmniej nie chodzi o tracenie figur, tylko te idiotyczne zadania.

- A właśnie, a propo zadań...

Tochi oparł łokieć o stół, kładąc głowę na dłoni i przechylając ją lekko. Wtem otworzył szerzej oczy a na usta wstąpił mu uśmiech, który ewidentnie świadczył o tym, że przyszło mu na myśl coś, co zdecydowanie miało mi się nie spodobać.

- Pocałuj mnie.

Powiedział z szerokim uśmiechem, pochylając się nad stołem i przysuwając do mojej twarzy.

- Co?

- Pocałuj mnie.

Przysnął się jeszcze bliżej, praktycznie opierając czoło o moje czoło i o mało co, nie przewracając figur na szachownicy. Opuściłem twarz, czując jak się rumienię.

- N-nie sądzę, żebym był w stanie to zrobić.

- Czemu nie?

- B-bo to żenujące...

Przysunął się jeszcze bliżej, zatrzymując się w odległości kilku centymetrów od moich ust.

- Proszę, wystarczy, że się odrobinę przysuniesz.

- T-to dla mnie zbyt żenujące.

spróbowałem się odsunąć, ale przytrzymał mój kark, nie pozwalając mi na to.

- No dalej, spróbuj. Dla mnie?

W jego oczach dostrzegłem coś, jakby błagalny błysk. Zacisnąłem mocno powieki i wargi. To był przecież tylko pocałunek. Nie raz już się z nim całowałem. Nie powinienem więc się teraz tym przejmować. Robiłem z nim przecież dużo gorsze rzeczy, niż najzwyklejszy pocałunek. Przysunąłem się odrobinę. Wyraźnie czułem jego oddech na ustach. Był dosłownie milimetry ode mnie. Zebrałem w sobie całą możliwą siłę i determinacje i z niemałym wysiłkiem pokonałem te kilka milimetrów, czując smak jego ust. Przyciągnął mnie do siebie mocniej, jeżdżąc palcem po moim policzku. Nie wiem czemu, ale tym razem jego pocałunek był... bardziej czuły i namiętny. Oparłem ręce na stole, podnosząc się odrobinę, żeby łatwiej mógł mnie całować. Po dłuższej chwili puścił mnie, odsuwając się odrobinę. Oddychałem ciężko, przez otwarte usta. Z trudem byłem w stanie myśleć teraz o czymkolwiek oprócz Tochiego.

- Twój ruch.

Powiedział cicho, przełykając ślinę. Na jego policzkach widziałem lekki rumieniec. Bynajmniej nie spowodowany wstydem. Spojrzałem z góry na szachownicę i poruszyłem gońcem, zaszachowując białego króla.

- Szach.

Powiedziałem, wciąż oddychając ciężko i nie cofając się na krzesło. Tochi, ciągle stojący tuż przede mną, zerknął na szachownicę, ruszając się damą.

- Szach mat.

Spojrzałem z niedowierzeniem. Jednak na pierwszy rzut oka widziałem, że definitywnie przegrałem. Spojrzałem ponownie na Tochiego.

- Kochaj się ze mną.

Powiedział tylko, ponownie całując mnie namiętnie. Zarzuciłem mu ręce na szyję, przyciskając do siebie. Nie miałem siły psychicznej by się z nim sprzeczać. Tochi pociągnął mnie na stół. Ukląkłem na nim, nie odrywając się od Tochiego. Zrzuciłem szachownicę wraz ze wszystkimi figurami na podłogę. Tochi delikatnie położył mnie na stole, również na niego wchodząc i przyciskając mnie do blatu. Wsunął dłoń do moich bokserek, zaczynając mnie podniecać. Jęknąłem, odrywając się od jego ust. Wpił się jednocześnie w moją szyję.

- N-nie... Tochi... poczekaj chwilę... n-nie na stole. Chodźmy na kanapę.

Pokręcił tylko głową, nie przerywając czynności. Wkrótce potem nie byłem w stanie nic powiedzieć, bo z ust wydobywały mi się wyłącznie jęki rozkoszy i nierówne oddechy. Wkrótce potem biała ciecz zabrudziła całkowicie moje bokserki i skapywała na stół. Ścisnąłem koszulę Tochiego, chowając w niej czerwoną twarz.

- Ach... T-tochi...

Odrzuciłem głowę w tył, kiedy poczułem jak wkłada we mnie swój palec. Jęknąłem, kiedy poruszał nim we mnie zwinnie. Wkrótce włożył we mnie drugi palec, robiąc we mnie nożyce. Wolną ręką ściągnął i zrzucił moje bokserki. Przysunął się do mojej twarzy, znów wpijając się w moje usta. Przytrzymałem go za szyję. Rękoma rozłożył moje uda, powoli i delikatnie we mnie wchodząc. Wkrótce przyśpieszył ruchy, posuwając mnie boleśnie. Zaciskałem pięści, starając się powstrzymać jęki bólu i rozkoszy.