Zajączek LXVI - Nie zapomnisz o mnie?

- W porządku zajączku?
Nie odpowiedziałem. Byłem zbyt zajęty byciem zażenowanym. Siedziałem po przeciwnej stronie samochodu niż wcześniej i za wszelką cenę starałem się nie patrzeć na pobrudzony spermą samochód.
- Będziesz się teraz gniewał?
- Tak, będę!
- Nie gniewaj się, zajączku.
Przytulił mnie do siebie, opierając się o drzwi.
- Jak niby mam się nie gniewać?! Dlaczego nigdy mnie nie słuchasz?! Nie powinniśmy robić tego w samochodzie…
- Ale to nie moja wina… nie mogłem cię pocałować, ani dotknąć przez tyle czasu. Stęskniłem się za tobą.
- Jestem bardzo ciekawy jak masz zamiar potem wytłumaczyć to swoim rodzicom?
- Bardzo dobre pytanie… pewnie to zignoruję.
Westchnąłem tylko ciężko, kręcąc głową i opierając się o jego pierś. Przytulił mnie mocniej do siebie, opierając czoło o moje ramie.
- Na pewno nie zmienisz zdania?
- Jestem pewny. Naprawdę chcę odwiedzić moje rodzeństwo.
- Nie, żebym ich nie lubił, ale od jakiegoś czasu każde twoje spotkanie z rodziną źle się dla nas kończy.
- Masz na myśli moich rodziców. Tym razem będę się starał z nimi dogadać.
- I jak zawsze źle się to dla nas skończy…
- Będzie dobrze, na pewno. Myślę, że udało im się już to zrozumieć. Pewnie odprawili już Minako i jak wrócę wszystko będzie dobrze. Zresztą, Kashikoi do mnie napisał, że mogę przyjechać. Rodzice zrobili się jacyś spokojniejsi i nawet o mnie pytali, czy przyjadę. Może rzeczywiście wszystko już będzie dobrze?
- A jeżeli tak, to co będzie z nami?
- Głupie pytanie... będę cię czasami odwiedzał.
- Jednak wolałem, gdy ze mną mieszkałeś.
- Ale ja nie wolałem. Wiesz jakie to dla mnie ciężkie, żyć w jakiejś ledwo trzymającej się chacie? Na krótką metę idzie wytrzymać, ale nie mogę tak żyć wiecznie.
- Byłoby mi o wiele łatwiej, gdybym miał pewność, że o mnie nie zapomnisz...
- Głupi jesteś? To przecież oczywiste, że nigdy o tobie nie zapomnę. Mało jest aż tak irytujących ludzi...
Tochi złapał moją twarz, całując mnie delikatnie.
- Obiecujesz, że mnie nie zostawisz zajączku? Cokolwiek by się stało?
- Jesteś głupi? Gdybym miał cię dosyć odszedłbym dawno temu, prawda?
- Obiecujesz?
- Przecież mówię, że...
- Obiecujesz?
Przez chwilę panowała cisza. Dopiero po dłuższej chwili zdecydowałem się ją przełamać.
- Obiecuję...
- Byłbym bardziej tego pewny, gdybyś przyjął moje zaręczyny.
- Haa?! Jakie zaręczyny? Nigdy mi się nie oświadczyłeś!
- Jak to nie? Masz aż tak słabą pamięć, zajączku?
- T-to nie były prawdziwe zaręczyny.
- Jak to nie?
- Rzucenie mimochodem ,,a może wyjdziesz za mnie?" to nie jest sposób na zaręczanie się.
- Więc jak chciałbyś, żebym ci się oświadczył?
- Najlepiej w ogóle!
- A gdybyś sam miał się komuś oświadczać? To w jakich okolicznościach?
- Sam nie wiem... romantyczna kolacja, gdzieś nad brzegiem morza, romantyczny nastrój, blask świec, pierścionek...
- A gdybym tak zrobił, zgodziłbyś się?
- Oczywiście, że nie! Jak ty to sobie wyobrażasz?! Usagi Takeda bierze ślub z jakimś leśniczym, w dodatku facetem?! Nie ma mowy.
- Ale gdybyśmy wzięli ślub nie martwiłbym się już, że cię stracę.
- No to masz problem. Nie będę wychodził za mąż za faceta! Poza tym, mam dopiero 16 lat. Nie mogę sam brać ślubu.
- Więc poczekam na ciebie. Nieważne, ile czasu, będę czekać...
Nie odpowiedziałem. Głupek... zawsze musiał mówić takie żenujące rzeczy?
W końcu szofer zatrzymał się na przystanku dla autobusów. Miałem stamtąd jakieś dwie godziny do domu.
- Obiecaj, że zadzwonisz, jak tylko wszystko się wyjaśni. Jesteś pewny, że znowu nie zamknął cię w pokoju?
- Jestem pewny. I obiecuję, że zadzwonię.
Zanim jeszcze wysiadłem z samochodu, zamknąłem oczy, czekając na pocałunek, którego oczywiście Tochi by mi nie odpuścił.
- Będę czekał. Kocham cię zajączku, wiesz?
- Wiem...
Wyszeptałem cicho, opuszczając samochód. Pomimo tego wszystkiego co się stało, byłem pełen nadziei. Może rodzicom wreszcie udało się mnie zrozumieć. W końcu, powiedziałem im w twarz, że kocham Tochiego. Jako moi rodzice powinni to zaakceptować.
Ta... jasne... gdyby rzeczywiście tak im na mnie zależało oszczędziliby mi połowy stresów, które musiałem przejść.
Nie wiem czemu, miałem jednak dziwną nadzieję, że wszystko będzie dobrze.
 - Witaj... - Usłyszałem przerażająco zimny głos mojego ojca, gdy tylko wszedłem do domu - Chyba czas, żebyśmy porozmawiali