Aki x Kei XIX- Spokój

Wiecie co ludzie, zawiodłam się na was ;_; specjalnie opóźniłam dodanie kolejnej noty o cały tydzień a nikt się nie upomniał i nie ochrzanił mnie ;_;
Katsumi ma fazę na użalanie się nad sobą. Wiem, że rejestracja i logowanie się to żmudny proces, przez który nikomu się nie chce przechodzić bez bardzo ważnego powodu. Dlatego właśnie dla was-moich fanów, założyłam FANPEIGA :D dum dum duum...
Pomyślałam, że o ile nie będzie wam się chciało logować, albo będziecie mieli problem z dodaniem komentarzy tutaj, zawsze możecie je dodać na fb. Oprócz tego będę dodawać tam ankiety a wy będziecie mogli wyrazić swoją opinie, ewentualnie propozycje poprawy bloga.
https://www.facebook.com/HistorieYaoi?skip_nax_wizard=true
Bez dalszych wstępów zapraszam na kolejną notę :D 
**********************************************************

*Aki*

Kiedy otwierałem oczy zobaczyłem przed nimi miękkie, czarne włosy Keia. Wtuliłem się do niego zamykając oczy, nie chciałem jeszcze wstawać, chciałem leżeć przy osobie którą kocham. Ostatniej nocy, kiedy pobił Meijiego, jakby wszystkie moje lęki zniknęły. To właśnie Mejiego bałem się najbardziej, może to dlatego gdy znikł on, zniknęły moje lęki? Poczułem się dokładnie tak jak wtedy, gdy Kei uratował mnie przed moim ojcem. Był moim rycerzem, już się nie bałem jego dotyku. Właściwie... od kiedy zobaczyłem mojego dręczyciela pobitego i pokrwawionego na ziemi przestałem się bać czegokolwiek. Byłem pewny że nawet Soichiro i jego próby uduszenia mnie nie byłyby w stanie doprowadzić mnie do paniki.

-Hmm... wstałeś już mały?

-Mhmm... ale nie chce mi się jeszcze wstawać... mogę jeszcze poleżeć?

Uśmiechnął się lekko, składając pocałunek na moich ustach. Tak bardzo go kochałem...

-A właśnie, jak się dzisiaj czujesz?

Powiedział przeczesując moje włosy. Jego dłonie były tak delikatne.

-Już... o wiele lepiej... już się nie boję.

Poczochrał mnie po włosach i usiadł na łóżku.

-To na co masz ochotę?

 Zapytałem i już chciałem wstać i pójść w stronę kuchni, ale złapał mnie za rękę i z powrotem ściągnął na łóżko.

-Najbardziej? Na ciebie..

Delikatnie zaczął przejeżdżać językiem po mojej szyi, lekko zacząłem drżeć, ale nie chciałem żeby przerywał.

-W porządku?

Pokiwałem tylko głową zamykając oczy i odwracając twarz. Poczułem jego ciepłe ręce wślizgujące sie pod moją bluzkę.

-Rzeczywiście się już nie boisz.

-Na pewno nie ciebie... jesteś moim rycerzem.

Po wypowiedzeniu tych słów zdałem sobie sprawie jak bardzo żenującą rzecz powiedziałem. Moje policzki spłonęły rumieńcem. Chciałem się gdzieś schować i umrzeć ze wstydu. Chwyciłem poduszkę, którą akurat miałem pod ręką i schowałem w niej twarz.

-Nie wierzę że powiedziałem coś tak upokarzającego...

Śmiech Keia na pewno nie poprawił sytuacji. Myślałem że zaraz zapadnę się pod ziemię.

-Jeżeli chcesz, mogę być twoim rycerzem. W końcu od tak dawna cię bronie.

Objął mnie ramionami i przycisnął do siebie. Złapał mnie za ręce i zmusił do odsłonięcia twarzy, która dalej była cała czerwona.

-Nie patrz na mnie... to takie żenujące.

-Więc ty spójrz na mnie.

Obrócił moją twarz w swoją stronę i połączył nasze usta. Objąłem go za szyję kiedy powoli kładł mnie na łóżko.

-Na pewno w porządku? Jeżeli dalej się boisz to przestanę.

-Nie... kontynuuj. Nie boje się już twojego dotyku. Ja... kocham cię Kei.

Zażenowany odwróciłem lekko twarz. Tym razem mi nie odpowiedział tylko ponownie połączył nasze usta, jednocześnie wsuwając dłoń do moich spodni.

-Kei! Aki! Potrzebuję waszej pomocy!

Zastygłem w bezruchu kiedy do pokoju wparował Soichiro, jak zwykle miał fatalne wyczucie czasu.

-Ooo.. Aki, widzę że już przezwyciężyłeś swój lęk przed dotykiem♥. Nawet nie wiesz jak mi brakowało przytulania cię.

-A niech cie, Soichiro. Mógłbyś raz na jakiś czas zapukać. I oddałbyś mi wreszcie moje klucze!

Powiedział Kei schodząc z łóżka i idąc w stronę nieproszonego gościa.

-Oddam o ile mi pomożecie, to sprawa najwyższej wagi. Wiesz co mam na myśli, prawda Kei?

-A.. a co właściwie chodzi?

Zapytałem starając się powstrzymać rumieniec i wstając z łóżka.

-O pewną tradycję w naszej agencji. Keei, pomożesz mi prawda?♥

-Chyba nie chodzi ci o twojego chłopaka? Jak mu tam... Yuichi?

-No weeź, Keei♥. To dla niego bardzo ważny dzień.

-Co nie zmienia faktu że nie pracuje on w naszej agencji.

-Przepraszam że wam przeszkadzam, ale... o jaką tradycję chodzi?

Kei najpierw westchnął głośno po czym zaczął mi tłumaczyć.

-Widzisz mały, mamy pewnego rodzaju zwyczaj w naszej agencji. Ponieważ większość z nas miała siedzieć tam do czasu aż nie zestarzeje, szef wprowadził kilka zasad, żebyśmy się poczuli ,,jak rodzina". Co prawda znają się tylko pojedyncze grupki ale i tak musimy spędzać każde święta razem a na urodziny organizujemy przyjęcia, z tortem, prezentami i takimi tam. Od tych dwóch regół nie można uciec. Jeżeli ktoś się nie zjawi na którejś z tych uroczystości automatycznie wylatuje. Ale chłopak Soichiro nie jest z naszej agencji.

-Dlatego zapraszam tylko przyjaciół.

-Czyli kogo? Przecież my go nawet nie znamy.

-Zaprosiłem szefa, was, Shuna, Kazuo, Taro...

-A czy twój chłopak zna któregokolwiek z gości?

-Oprócz Shuna i Taro raczej nie... ale i tak chciałem was sobię przedstawić. A teraz ubierajcie się, musimy znaleźć się w agencji zanim Yuichi się obudzi.

Wolałem się więcej nie wtrącać w dyskusje. Możliwe że przez to musiałbym objąć którąś ze stron a w tym przypadku nie byłoby dobrego wyboru. Dyskretnie wycofałem się w stronę łazienki. Kiedy wyszedłem, Kei siedział ubrany i naburmuszony a Soichiro zniecierpliwiony stał przy drzwiach.

-Skoro jesteście gotowi to ruszajmy.

Złapał nas i pociągnął za sobą, w kilka minut znaleźliśmy się przed drzwiami agencji. W środku, przed ladą czekał już Kazuo, Shun, recepcjonista, którego poznałem gdy po raz pierwszy tu przyszedłem i jakiś obcy mi facet.

-Aki, miło cię znowu widzieć. Cieszę się że wam się udało.

Powiedział recepcjonista z uśmiechem.

-Więc to jest ten sławetny Aki? Nic dziwnego że wszyscy się nim zachwycają.-Powiedział obcy mężczyzna podchodząc do mnie.-Hej, a może chciałbyś u mnie pracować? Miałbyś powodzenie.

-Że co proszę?...

Wtedy przysunął się do mnie przyglądając się uważnie mojej twarzy. Na szczęście pojawił się przy mnie Kei, obrzucając go spojrzeniem, które mogłoby zabić.

-Nawet nie myśl żeby próbować go wciągać w to bagno.

-No weź, Kei. To chyba jego wybór...

Spojrzenie Keia, odebrało mu ochotę na dalsze próby przekonywania mnie. Wtedy odezwał się Shun.

-Aki, ten... dziwny człowiek to właśnie ,,szef". On tutaj rządzi.

-Jak możesz nazywać mnie dziwnym Shun, jesteś okrutny.

Powiedział ,,szef" robiąc szklane oczy i łapiąc Shuna za ramiona. Nie było sensu dalej ciągnąć dyskusji. Było dosyć wcześnie ale Yuichi i tak mógł już się budzić. Shun wziął wcześniej przygotowany tort i poszliśmy do jego pokoju.